Monday 13 December 2010

Κάθε Φορά Μηδέν.

Γράμμα απ' την κόλαση..


“Non, je ne regrette rien. Je repars à zéro”.. και φεύγω! Στα όνειρα σου θα περπατώ γυμνή, θα κάνουμε έρωτα, θα λιώνω στο σε θέλω, μα κάθε πρωί θα βιάζεις  την φρικτή σου πραγματικότητα, που ξυπνάς μόνος. Για τον χρόνο που έφυγε, για ό,τι καινούριο σου ξημερώνει το αύριο και φοβάσαι να το ζήσεις.
Μα το πάτωμα της ζωής είν’ ασπρόμαυρο. Κι η βασίλισσα μου κινδυνεύει. Θα την χάσω κι αυτήν, όπως έχασα κι εσένα. Έτσι θα κλαις που στον έρωτα, δεν βγήκαμε νικητές, γιατί μάτια μου “το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο, δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς;”...
Έτσι επιβάλλεται να τελειώσει μια αγάπη σαν την δικιά μας. Με τον Ελύτη στο “Μονόγραμμα”, με τον Jim Morrison στο γραμμόφωνο να τραγουδά το “Love Me Two Times”, κι εγώ που χάραξα τον πόνο του Hedwig (αγαπημένη ταινία), στο χέρι μου με μαύρο μελάνι, θα ‘χω πάντα να θυμάμαι όλα όσα ο Θάνος Ανεστόπουλος ψιθυρίζει στον “τελευταίο σταθμό”.
Κάθε φορά μηδέν, λοιπόν. Μηδέν γι’ αρχή, μηδέν και σ’ ένα τέλος. Μηδέν στο τίποτα, μηδέν και στην ολοκλήρωση..
Ολοκληρωμένος Άνθρωπος, κι ένα Συμπόσιο. Ο μύθος του Πλάτωνα, ο Σωκράτης που ήταν πάντα νηφάλιος, οι Θεοί που θύμωσαν και μας έκοψαν στη μέση κι εμείς από τότε ψάχνουμε το άλλο μας μισό, το ιδανικό• κι εσύ να λείπεις..

“Tu vois, je t’aime comme ça”.

Saturday 27 November 2010

Αγάπη πριν το Άλφα

Σε χρειάζομαι γιατί εσύ μου έδειχνες τον ορίζοντα όταν δεν είχα που στ’ αλήθεια να κοιτάξω.
Σε ψάχνω γιατί δεν έχω τίποτε άλλο πια να αγαπώ, κι ας είχε γίνει συνήθεια..
Φοβάμαι μόνη, γιατί δεν έμαθα να ‘μαι μόνη και τρέμω στην απώλεια.
Αυτό όφειλες να το ξέρεις καλά.
Τρελλαίνομαι, γιάτι σε σκέφτομαι. Κι αρκεί και περισσεύει..
Κρυώνω, γιατί ο χειμώνας το ζητάει. Το απαιτεί.
Λησμονώ, την κάθε μας ασήμαντη στιγμή.
Κλαίω, κοιτάζοντας φωτογραφίες. Βλέποντας σε να γελάς.
Σκέψεις, τι σημασία έχουν πια;
Ό,τι πετάει μακριά, κάπου αλλού θα ξεχαστεί και δεν θα βρεί ποτέ ξανά τον δρόμο της επιστροφής.
Φτάνει, να προσέχεις.. Έστω και μακριά μου.

Monday 22 November 2010

Κάθε Φορά Μηδέν.

Ένα τσιγάρο ακόμα..


Στη πόλη που ζω ή αν θέλετε στη πόλη που σπουδάζω, μα την έχω κάνει πια δικιά μου, είν’ όλα στολισμένα απ’ τον Οκτώβρη. Απο τότε κρατάει κι αυτή η παράξενη μελαγχολία. Αυτή που πάντα έρχεται μαζί με τους Άγιους Βασιλήδες, τα στολίδια και τα δώρα..


Κι όσο πλησιάζουν οι γιορτές, αρχίζει κι ο παραλογισμός. Πού θα τις περάσουμε φέτος; Πώς θα τις κάνουμε ξεχωριστές και καθόλου αυθόρμητες; (Πόσο ανόητοι είμαστε καταβάθος).
Και φτάνει ο καιρός που γυρνάς πάλι, πίσω σπίτι. Βρίσκεις ξανά φίλους, γνωστούς και ξένους. Κάνεις στα γρήγορα τον απολογισμό της χρονιάς, ποιούς είδες, ποιοί σ’ έβρισαν, ποιούς αγάπησες, για ποιούς ένα βράδυ έκλαψες πικρά. Όσα πήγαν χαμένα, όσα έστειλες στο διάολο, όσα έκρυψες στο μαύρο χρώμα που τόσο αγαπάς. Όσα κράτησες κοντά σου – ανθρώπους, ματιές, στιγμές κι ένα τελευταίο χάδι.
Ένα τσιγάρο ακόμη πριν περάσει κι αυτή η χρονιά  παίρνοντας μαζί της χαρές, λύπες, απώλειες. Περάσαμε από μπόρες και τα γνωστά σαράντα κύματα, μα βγήκαμε ζωντανοί. Μα μείναμε μόνοι.
Και φτάνοντας στο τέλος λες πως ό,τι άξιζε, αυτό μονάχα άντεξε στην καταιγίδα. Και το ταξίδι συνεχίζεται, κι εγώ που πάντα δηλώνω ονειροπόλος θα καρτερώ να ‘ρθουν καλύτερες μέρες, όμορφες, ξέγνοιαστες ξανά, γιατί τώρα τελευταία μ’ έχουν εγκαταλείψει.
Εγώ θα συνεχίσω λοιπόν, να ακούω Διάφανα και με τελειωμένες μπουκάλες από κρασί θα μεθάω παρέα με τους στίχους, μπροστά σ’ ένα τζάκι που θα καίει αναμνήσεις. Μαζί θα καίει κι εμένα.
Θα συνεχίσω επίσης, να πίνω coca cola, αφού για να ‘ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Μα πάντα, θα ‘χουμε το Παρίσι..


Tuesday 16 November 2010

Mal du départ

Θὰ μείνω πάντα ἰδανικὸς κι ἀνάξιος ἐραστὴς 
τῶν μακρυσμένων ταξιδιῶν καὶ τῶν γαλάζιων πόντων, 
καὶ θὰ πεθάνω μιά βραδιά, σὰν ὅλες τὶς βραδιές, 
χωρὶς νὰ σχίσω τὴ θολὴ γραμμὴ τῶν ὁριζόντων.

Γιὰ τὸ Μαδράς, τὴ Σιγγαπούρ, τ' Ἀλγέρι καὶ τὸ Σφὰξ 
θ’ἀναχωροῦν σὰν πάντοτε περήφανα τὰ πλοῖα, 
κι ἐγώ, σκυφτὸς σ' ἕνα γραφεῖο μὲ χάρτες ναυτικούς, 
θὰ κάνω ἀθροίσεις σὲ χοντρὰ λογιστικὰ βιβλία.

Θὰ πάψω πιὰ γιὰ μακρινὰ ταξίδια νὰ μιλῶ•
οἱ φίλοι θὰ νομίζουνε πὼς τὰ 'χω πιὰ ξεχάσει,
κι ἡ μάνα μου, χαρούμενη, θὰ λέει σ' ὅποιον ρωτᾶ:
« Ἦταν μιὰ λόξα νεανική, μὰ τώρα ἔχει περάσει ...»

Μὰ ὃ ἐαυτός μου μιὰ βραδιὰν ἐμπρός μου θὰ ὑψωθεῖ 
καὶ λόγο, ὡς ἕνας δικαστὴς στυγνός, θὰ μοῦ ζητήσει, 
κι αὐτὸ τὸ ἀνάξιο χέρι μου ποὺ τρέμει θὰ ὁπλιστεῖ, 
θὰ σημαδέψει, κι ἄφοβα τὸ φταίστη θὰ χτυπήσει.

Κι ἐγώ, ποὺ τόσο ἐπόθησα μιὰ μέρα νὰ ταφῶ
σὲ κάποια θάλασσα βαθιὰ στὶς μακρινὲς Ἰνδίες,
θά’χω ἕνα θάνατο κοινὸ καὶ θλιβερὸ πολὺ
καὶ μιὰ κηδεία σὰν τῶν πολλῶν ἀνθρώπων τὶς κηδεῖες.

Νίκος Καββαδίας - ΜΑΡΑΜΠΟΥ

Wednesday 10 November 2010

Πάρε με μαζί σου. - Πέτα με ψηλά..

Όλα περνούν τελικά. Χρειάζεται λίγος χρόνος μονάχα, για να σηκώσεις ξανά το κεφάλι. Μα έρχεται η στιγμή που βλέπεις πια καθαρά. Εκεί στα χαμηλά που είσαι, στο πάτο που δυό κουβέντες ήταν αρκετές για να σε ρίξουν, μπορείς πια να δεις πως δεν άξιζε τόσο ή όσο εσύ θα ‘θελες.

Κι έτσι προχωράς. Αν θες, κράτα κάτι μαζί σου για να θυμάσαι. Αλλά κάτι καλύτερο σου ξημερώνει. Κάποιος άνθρωπος μόνος σαν εσένα ονειρεύεται την μέρα, που θα σε κοιτάξει, θα σου πει λόγια απλά, 
"είμαι εδώ, κράτησε με, βλέπεις είν’ αληθινό. Άσε με τώρα να μείνω για πάντα."

Έτσι λοιπόν ερωτεύομαι. Έτσι απόψε σε χρειάζομαι. Εσύ που ‘ριξες με βία, τα χρώματα όλου του κόσμου, στο μαύρο μουντό μου πίνακα και του ‘δωσες φως. Εσύ που κάνεις εικόνες όσα με λόγια δεν μπορώ να πω, αφού δεν βρίσκω τις λέξεις. Εσύ που άπλωσες το χέρι σου, όταν δεν είχα από που να πιαστώ. 

Ζηλιάρης είν’ ο χρόνος και μας καθυστερεί. Μα αν έμαθα κάτι σ’ αυτή τη ζωή, είναι να περιμένω, να έχω πίστη, να επιμένω, να διεκδικώ. Δεν με φοβίζει που είσαι για λίγο μακριά μου, μου φτάνει που ξέρω πως το ταξίδι μας στην ευτυχία σ’ έχει συνεπιβάτη. Δώσ’ μου τα χρώματα σου κι άσε με να παίξω με τις αποχρώσεις. Θα δεις όλα θα λάμψουν ξανά, φτάνει να πιστέψεις..

Tuesday 2 November 2010

Μας τελείωσαν τα κρίνα..

Κράτησα για λίγο την αναπνοή μου, είπα πως αυτό ήταν το μοιραίο μου λάθος. Αυτό που θα μ’αλλάζε την ζωή, για πάντα. Η συνέχεια θα ‘ναι σκληρή, μοναχική, καταραμένη.
Το λάθος τελείωσε, πέθανε ένα δειλινό. Και στα συντρίμια του, πέθανε κι εμένα. Περπατάω μόνη, δεν ψάχνω πια ανθρώπους. Δεν θέλω άλλους, μου φτάνουν όλοι αυτοί που γνώρισα μια φορά. Υπήρξα για λίγο μαζί τους, μέτα έφυγα. Ίσως να ξέφυγα..
Κάθομαι για λίγο κι αγναντεύω τον ουρανό, που τώρα με πλακώνει, που πια δεν με χωρεί. Σακατεύτηκα, ψιθυρίζω,  μην μ’ακούσει κανένας περαστικός και γελάσει με την ξεφτίλα μου.  
Εγώ που κάποτε ταξίδευα, εγώ που ζούσα στιγμές κι έλεγα πως ήταν ό,τι πιο σημαντικό. Με πόνεσαν όλες τους. Σαν μαχαιριές, σε βλέματα ανθρώπων, σε λόγια που δεν ξεστόμισαν ποτέ.. με τσάκισαν.
Κι είμαι ένα κουρέλι που πάλι στους δρόμους της σκοτείνης σας πόλης, περπατώ, κάπου ανάμεσα σας. Κι είμαι αόρατη. Κάπου είχα διαβάσει πως αυτό είν’ η πιο γλυκιά ελευθερία. Πως αυτό είναι κι η μαγκιά. Να γίνεσαι αόρατος, ανύπαρκτος.
Κι έτσι ζω. Έτσι πια δεν υπάρχω..
Αδυνάτισα. Αφού έβγαλα από μέσα μου, όσα είχα κρατήσει για σένα. Στα φύλαγα. Πάντα... λόγια, αισθήματα, παλμούς. Δεν ήθελα να τρομάξεις, που σ’ αγαπούσα τόσο. Δεν ήθελα να χαθείς.
Καμιά ελπίδα δεν θα με φέρει στο δρόμο σου ξανά. Ποτέ. Λες κι αυτά τα μάτια, που καθόρισαν για πάντα την ζωή μου, που ‘παιξαν με την ψυχή μου, λες και τα ονειρεύτηκα. Δεν ήταν αληθινά, ήταν μονάχα όμορφα, όταν τα φώτιζε ο ήλιος που κάθε τόσο μας ζέσταινε, σε εκείνη την κρύα και μακρινή, τώρα πια, πόλη.  

Μα ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Ή καλύτερα ας πάρουμε τον χρόνο, λίγο πίσω. Τρια χρόνια πριν.. Όταν ήμουν ακόμη παιδί, αφού τώρα νιώθω πως γέρασα, κι ας είμαι ακόμα γι’ άλλους μικρή. Ίσως επειδή έχω πια κουραστεί, ίσως επειδή δεν αντέχει άλλο η καρδιά και ψάχνει δικαιολογίες για να ξεχαστεί.
Πριν τρία χρόνια λοιπόν, γράψαμε την αρχή μιας ιστορίας. Ο πρόλογος ήταν σκληρός, έτσι όπως και το κυρίως θέμα, έτσι όπως κι ο επίλογος. Τί ήταν γλυκό τελικά σ’ όλο αυτό, τί το κρατούσε ζωντανό, κι έφτασε στο σήμερα; Κανείς δεν ξέρει.. Ήλπιζα μονάχα, πως θα ‘ρθει μια μέρα που θα τ’ άλλαζε όλα.  Και φυσικά ήρθε. Και τ’ άλλαξε, ή αν θέλετε τα ρήμαξε στο πέρασμα του.
Σεπτέμρης του 2007, ήταν ίσως το πιο όμορφο φθινόπωρο που ‘ζησε αυτή η πόλη. Το πιο χαρούμενο. Σε θυμάμαι ακόμη, εκείνο το πρωϊνο, να κάθεσαι στραβοπόδι, να ακούς μουσική, να περιμένεις, να κοιτάς την ώρα.. Θυμάμαι φορούσες το καρώ, καφέ σου παντελόνι, και στους ώμους είχες το μαύρο σου σακίδιο. Μου χαμογέλασες, κι ήταν αρκετό για να μην ακούσω τίποτε άλλο απ’ όσα είπες στα δυό, τρία λεπτά που κάθησα εκεί μαζί σου. Ήταν αρκετό για να ερωτευτώ. Ήταν αρκετό για να κάνω τα πάντα...  

Έτσι λοιπόν, ξεκινήσαμε.. ή καλύτερα ξεκίνησα, να διεκδικώ.. Στην αρχή, την παρουσία σου, στις στιγμές. Μετά το σενάριο άλλαξε. Σε ήθελε πιο πολύ, πρωταγωνιστή.  Ο ρόλος ίσως να σου ‘πεσε βαρύς, δεν ξέρω. Τα λόγια σου, ποτέ δεν τα ‘μαθες σωστά. Σ’ άρεσε πιο πολύ να αυτοσχεδιάζεις. Και πάντα το έκανες μ’ ένα τρόπο σκληρό, έτσι που έμεναν όλοι με μια απορία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους, το ίδιο κι εγώ.  Μπορεί επειδή, έλειπε η αγάπη κι ο έρωτας. Κι ήταν μόνο η επαφή, η απλή για σένα επαφή, το ζευγάρωμα των κορμιών. Μονάχα αυτών..

(Έχω γράψει μόνο 557 λέξεις, κι έχω σπάσει σε διπλάσια κομμάτια. Άσε καλύτερα να μην μετρήσω, τις πόσες φορές έχω κλάψει ως τώρα. Έτσι για να θυμάσαι πόσο πολύ, ...άσε καλύτερα, μην τρομάξεις.)  [...]

"Επιβάλλεται, δεν ανάβουνε συχνά τέτοια χαράματα..
Αν μ'αγαπούν θα καταλάβουν, αν μ'αγαπούν θα σε προλάβουν".





Sunday 31 October 2010

Φτηνά Τσιγάρα

Θα 'θελα τόσο πολύ να σ' εντυπωσιάσω. Η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη. Σα μια μπόρα. Ούτε που πρόλαβα ν' αρχίσω. Ούτε που πρόλαβα να σου πω τη μοναδική μου ιδιότητα. Είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό κι άγριο πράγμα του κόσμου. Στιγμές. Όταν έχω αυτό τον ξαφνικό πόθο να πετάξω και δεν έχω πού να πετάξω, κρύβομαι στη συλλογή μου, γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές, τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές, σιωπές, χωρισμούς, λόγια, λόγια, λόγια...

Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά.




Η ζωή ξέρει
. 

Κι εγώ την εμπιστεύομαι....

Είμαι απ' αυτούς που πάντα κάπνιζαν φτηνά τσιγάρα..

Friday 29 October 2010

Να δούμε τον κόσμο από άλλη μεριά..


“Άστους κανόνες σου, σου τρώνε τα χρόνια σου και χάνεις την στιγμή.
Σε ‘σένα μιλάω, σε ‘σένα που περνάς συχνά απ’ την γειτονιά μου. Σε ‘σένα που τα βράδυα κλαις κρυφά. Το ξέρω πως πονάς. Έτσι όπως έμαθες ν’ αγαπάς, βαθιά, αληθινά. Παντοτινά.

Μα πρέπει να προχωρήσεις. Πάει καιρός κι η ζωή εκεί έξω, σε περιμένει. Έτσι όπως περιμένει κι εμένα. Πώς βγαίνει κανείς απ’ την θλίψη του; Και πώς ξεχνάει ό,τι αγάπησε;  Κανείς δεν ξέρει. Μα οι αναμνήσεις δεν χτίζουν το παρόν, πόσο μάλλον, το μέλλον.

Τις προάλλες, μου ζήτησες να πάρω μολύβι και να ζωγραφίσω.  Ό,τι να ‘ναι.  Τίποτα το ρεαλιστικό, κάτι το ελεύθερο... Μου ‘πες να τραβήξω γραμμές. Λοιπόν, τράβηξα δυό. Η πρώτη, ήταν για ένα τέλος. Κι η άλλη, για την καινούρια ζωή..

Λοιπόν ζωγράφε μου, με τ’ όμορφο χαμόγελο, τώρα γιατί δεν μιλάς; Σωπαίνεις και πάλι στη μουσική;..

Το μόνο σημαντικό που ‘χει να σου πει, είναι πως  
“Σαν νοσταλγώ, πουλιά με παν μακριά, πόνο δεν νιώθω πια, μόνο θυμάμαι.”
Αυτό να κρατήσεις. Κι επιτέλους να βρεις, που τελειώνει αυτό το ταξίδι. 
Να βρεις τον τελευταίο του σταθμό. 
Πάτα φρένο και κατέβα...

p.s.1 Θα σε περιμένω στο σταθμό, στο τέλος και στην αρχή.

p.s.2 Καλή σου νύχτα και να μ’αγαπάς..  

Δ.

"Θα μάθω για σένα όλες τις γλώσσες του κόσμου ετούτου και θα καθίσω μαζί σου ατελείωτες ώρες, δίπλα στο παράθυρο του τρένου. Να δούμε τον κόσμο από άλλη μεριά, μια Έλλη, μια Ιθάκη, μια Αμέρικα"..

Saturday 23 October 2010

Το σκυλί, ψόφησε..

Να μου μιλάς, όταν δεν θα σ’ ακούω. Να με κοιτάς, όταν δεν θα ‘μαι εκεί.

Γιατί αν ο έρωτας είναι σαν ένα σκυλί..
Ψόφησε εδώ και χρόνια.

Αυτό είπε κι η Τρικούπη, στον Δεληγιάννη και γέρασε μόνη παρέα μ’ έναν παπαγάλο.
Εγώ δεν θα πάρω παπαγάλο, κι ας μην έζησα ποτέ στο βροχερό Λονδίνο του 1862.

Ό,τι μου μαυρίζει την ψυχή, το θάβω μαζί με το ψοφησμένο μας σκυλί.

Το όνομα σου το σκίζω, έτσι όπως ξεσκίζω το δέρμα μου, στ’ αριστερό μου χέρι κι όπως στάζει το αίμα και δίνει στο πάτωμα του σαλονιού μου, όμορφες πινελιές χρώματος κόκκινου, προσπαθώ να δώσω μάταια, ένα τέλος στη ζωή.  

Αφού δεν την θέλω πια, δεν μ’ αρέσει άλλο, διάολε.
Αφού εσύ, μου την μπαστάρδεψες. Κι ας μην είχε ποτέ σκυλίσια ράτσα.. 

Thursday 21 October 2010

Κάθε Φορά Μηδέν.

Μου χρωστάς ένα θάνατο...

Ο φόβος, έρχεται όταν έχεις κάτι στ’ αλήθεια να χάσεις. Γι’ αυτό πια, δεν φοβάμαι. Με νέες προσδοκίες και το μυαλό να φορτώνει τα νέα του δεδομένα, ταξιδεύω. Διέξοδος; Όχι, απαραίτητα. Ίσως να ‘ναι η ανάγκη των ματιών μου, να δουν άλλους κόσμους, καινούριες εικόνες. Να φτιάξω ξανά όνειρα, κι ας μην πραγματοποιηθούν και ποτέ. Η ελπίδα μετράει. Το αίσθημα, η μαγεία.


Με κουτσές αναμνήσεις και την μελαγχολία του σήμερα, κλείνω τα μάτια και πετάω ψηλά. Την ψυχή μου, την θέλω ταξιδιάρα. Να ψάχνει συνεχώς να βρει, εκείνο το πιο ωραίο λιμάνι που κάποτε ένας καπετάνιος είχε δει. Μπορεί να ‘ναι μονάχα μια αλήθεια. Μπορεί πάλι να ‘ναι κι ένα τέλος, που θα ξυπνήσει μια νέα αρχή.
Γι’ αυτό δεν φοβάμαι πια.
Γιατί αν το τάβλι της ζωής παίζεται σε πόρτες, πλακωτό και φεύγα. Στις παρτίδες του φεύγα, την ζωή, την νικάω κι ας μου ‘φαγε τα πούλια. Σάμπως κι οι έρωτες δεν μου φάγανε τα χρόνια;  ...Μα τολμώ να το κάνω ξανά.
Σ’ αυτήν την παράξενη εποχή, για πρώτη φορά αισθάνομαι πως, δεν έχω τίποτα να χάσω. Πιο πολύ σε βρίσκω στους αριθμούς.
...¨Μονάχος βρες την άκρη της κλωστής.¨  Και ξεκίνα πάλι.!
Ίσως αυτό να ήταν το καλύτερο και για την Πολυδούρη. Να ξεκινούσε πάλι, να μην αγαπούσε τόσο πολύ τον καταραμένο της ποιητή. 

Saturday 16 October 2010

Et puis je fume..

Χαιρετώ απ’ το κρύο Montpellier. 
Καλά ενε τζαι τόσο κρύο, μουρμουρώ όπως πάντα..
Λοιπόν έχουμε και λέμε… Έτσι μπαμ μπαμ γιατί έχουμε τζ’ άλλες δουλειές.
1ον. Εκατάντησε κουραστικός. Ας τον σταματήσει κάποιος. Κάθε τρεις τζαι λίο κάτι θυμάται να αποφάσισει, τζαι να κάμει μια ολόκληρη χώρα να ξεσηκωθεί, να παραλύσει, να φυρτεί της απεργίας.  Ο λόγος για τον κύριο Sarkozy, που έσχει το βίτσιο, γουστάρει το αλήθκεια, να παγώνει την χώρα. Πως γίνεται ολόκληρη Γαλλία που τις 20 του Οκτώβρη να έσχει έλλειψη καυσίμων..;; Και τί μετά..; “παίρνω ένα ποδήλατο και φεύγω για τ’ αδύνατο..”;;
Βέβαια εν να μου πείτε ο δικός μας εν καλύτερος; Τρεις κουβέντες τον βάλεις να σου πει στα αγγλικά τζαι εν τα καταφέρνει. Έννε ανάγκη που εν ξέρει ιστορία, πολιτική και όλα τα σχετικά, εν ξέρει ούτε ξένες γλώσσες. Τι σκατά έκαμε τούτος ο μιτσής στο σχολείο; ..Γιατί ούτε στη γυμναστική επίενε, εν δεδομένο!!
2ον. Κύπριος στις Η.Π.Α., έταξε ένα εκατομμύριο δολάρια σε όποιον πάει να ξεβρακωθεί μπροστά που τον Ομπάμα! Εβρέθηκε ένας θκυο φορές πελλός, τζ’ επίε! Τζ’ εξαβρακώθηκε..! :/ (τι να πεις!)
Αλλά επειδή ο Κυπραίος, εν κυπραίος, αποφάσισε πως εν θα του δώκει τα λεφτά αν δεν επιβεβαιώσει ο Ομπάμα το συμβάν. Τζαι ο θκυο φορές πελλός, έστειλε μήνυμα του Ομπάμα (όπως στέλεις του Γιώρκου ασπούμε, τόσο απλά)  τζαι είπε του να φκει να πει οτι είδε τον τίτσιρο για να μεν χάσει τα λεφτά! Τζαι σκέφτου ολόκληρος Ομπάμα να φκει να πει, “Ναι είδα το πουλί του τάδε προχτές! Τζαι έσχει την τοοση”… Ρε μαλακαα πάμε καλά; Που τζίνο που πίνουν, αλήθκεια θέλω τζαι εγώ!! Εν που τούτα που ακούεις τζαι λουβάς που το γέλιο, τζ’ ότι τζ’ αν έσχεις, εξίασες το πηλέ!
3ον. Μα τι να πω για το 3ο? Που να χωστώ βασικά; Έσχει τόσα χρόνια, κάμω την φοινιτζιά! Έφκαλε το Χ, εκατάπια το, έφκαλε τις Τάσεις Αυτοκτονίας, εδυσκολεύτηκα λίο, αλλά εχώνεψα το! Τις Τσούλες εχόρεψα τες τζιόλας γιατί αρέσαν μου.... Αλλά ως δαμέ!!
Το Αγάπη είσαι εσύ, λυπούμαι Αννούλα του χιονιά! ΑΛΛΑ Αρνούμαι να το τραγουδήσω, να το χορέψω, γενικά να το ακούσω ως το τέλος! Η πρώτη στροφή ήταν αρκετή! Γιατί αν δεν ηφκάλεις τραούδι το 2010 που να μιλά για κομένα νύσχια, τζαι σούσαμια που κουλούρκα εν είσαι άδρωπος! Εν είσαι ο Καρβέλας εκατάλαβες;
Τζι έχω τον ικανό το επόμενο που να γράψει να μιλά για τις μεσοδακτυλιές του! Που τζίνα τα παρατράγουδα που γράφει για την εκπομπή της Πάνια, που τζίνα εν να διά τζαι της Βίσσης. Αλλά τζαι τζίνη, άλλη αχάπαρη! Δηλαδή, που να ξεκινήσει το “Face to Face” με τον Ρουβά εν να φκαίνει να του τραουδά για τα κομένα νύσχια του τζαι να τρίφεται πάνω του;  Ή για σουσάμια, παξιμάθκια τζ’ αλμυρά! Τζαι την ευγενή χορηγεία φέτος, αντί να την έσχει ο Johnnie Walker, εν να την έχουν οι φούρνοι Ζορπά;;;;
4ον.  Στα πόσα είδη μαλάκα είμαστε;; 46 -47 ?!! τζαι πάμε κόμα..! τζαι δώστου γέλιο, τζαί δώστου πίεση! Τζαι εν ώσπου να της δώκει τον πάτσο τζαι να θωρεί αστερούθκια.. Θελώ τζι εγώ να το κάμω τούτο, η αλήθκεια! Επειδή ως γνωστόν υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αγαπάς.. Εγώ ευτυχώς που ‘χω τζαι ταλέντο, γιατί αν δεν το ‘χα με τούτο, πεε! εν θα με αγάπα κανένας, εν θα είχα φίλους.. (ναι ok, ξέρω ότι ήταν να ‘χα φίλους, μεν αντακώσετε τα τηλέφωνα ούλοι σας τωρά για να το διαψεύσετε. Για να το λαλώ εγώ, κάτι ξέρω.! Που τζίνα που μου ‘μαθε ο ξερόλας μη χέσω.) 
5ον. Μεν ξανακούσω την ηλίθια ατάκα « Τυχαίο, δεν νομίζω».! Στ’ αρχίδια μου αν νομίζεις, τζ’ αν δεν νομίζεις. Copάες ούλοι σας..! Κρουσμένοι!! Μαγκωμένοι! Ότι σας μπίουν πιπιλάτε το, κανεί εν ενεκατσιάσετε;;
6ον. Ακόμα να δω Xfactor! Φοούμαι η αλήθκεια.! Επαρέτησα τζαι τα Μυστικά της Εδέμ, τζαι την ζωή της άλλης, επειδή παν λίο με το κούντημα, παν λίο με το στανιό τους, τζαι ώσπου να μας πουν ήντα που να γίνει εν να φαν την δική μου ζωή! Θωρώ όμως Grey’s Anatomy, τζαι δε τζαι να δεις τις νύχτες εν τζιμούμαι..!
Αρέσκει μου που ήταν τζαι μπαμ μπαμ τούτο! Πάλε έγραψα θκύο σελίδες, η αθκιασερή…! Έχω τζ’ άλλα να πω, αλλά την επόμενη φορά, γιατί αν κλείσουν τα πανεπιστήμια εν να είμαι ακόμα πιο αθκιασερή..! Τζινη την Αγγλία, η αλήθκεια σκέφτουμαι την σοβαρά, μες τον Νιόμβρη!
-       Έτσι shella ;;
-       Έτσιιι shellooo μου!!!  ....τα φιλιά μου!



Wednesday 13 October 2010

Η Ομορφιά του Θέλω..


Παραμύθια, αλήθειες, νεράιδες και πράσινα άλογα.
Ξέρω πως τα παραμύθια κάποτε τελειώνουν, ξέρω πως εγώ δεν είμαι νεράιδα, μα είμαι στα σίγουρα διαθέσιμη.
Κι ανάμεσα σε όλα αυτά που ξέρω, υπάρχουν κι αυτά που θέλω, ή νοσταλγώ. Δεν έχει σημασία.
Θέλω να ξαναλειτουργήσει το Complice και να μαζευτούμε γι’ άλλη μια φορά, όλοι αυτοί που συχνάζαμε εκεί βράδυα ολόκληρα. Να μετράμε τελειωμένες μπουκάλες από Tariquet και να μιλάμε για κλουβιά, φυλακές, κοινωνίες και ζωές. Ίσως τελικά το Complice να ‘ταν ο συνδετικός μας κρίκος.
Θέλω όμως αν γίνει ποτέ ξανά αυτό, εσύ να μην υπάρχεις ανάμεσα μας. Να μην ξανάρθεις, ακούς; Ούτε σε στιγμές, ούτε σε φωτογραφίες. Να μην στοιχειώσεις άλλο την ζωή μου. Φτάνει, πάρε την σκιά σου και ζήσε αλλού.
Θέλω ακόμα, να ξυπνάω το πρωί και να βλέπω μια θάλασσα να περνάει κάτω απ’ το παράθυρο μου και τον ήλιο να πίνει καφέ παρέα με το φεγγάρι.  Θέλω στο δρόμο ν’ ακούω φωνές και γέλια, να μου θυμίζουν τα όμορφα χρόνια που ‘ζησα εδώ.
Ταξίδεψα σε φωτογραφίες, πήρα τον χρόνο πίσω, ζωντάνεψα στιγμές και σε βρήκα παντού. Κι η αλήθεια είναι πως θύμωσα. 
Και δεν θέλω να ‘μαι νεράιδα πια.

P.S. Λένε πως με τον χρόνο περνάει ο θυμός, η πίκρα κι όλα τα σχετικά και μένουν μόναχα οι γλυκές αναμνήσεις. Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα θυμώσω πολύ με τον χρόνο.

Monday 4 October 2010

Summertime and the living is easy




Άρκησα λίο αλλά έκαμα το, τζαι έκαμα το για σένα, για να μεν πελλάνεις στις επαναλήψεις..

Εγώ μιλώ; - 9 η πίκκα! .. τζ’ ένα φανταζέ καλοτζαίρι!!
Όϊ αλήθκεια, μπορεί να ελύσαμε τζαι να εστάξαμε μες το ξερονήσι, αλλά το καλοτζαίρι ήταν έξαλλο!
1ον. Επίαμε παντού! Εκτός τζίνο το γέριμο το camping που θέλω να δω πότε σκατά εν να κατάφερουμε να πάμε.. αλλά όπως τζαι να ‘σχει εμάθαν μας στη Λεμεσό, στον Πρωταρά, στην Λάρνακα, ως τζαι στην Πάφο εδείξαμε! Ναι, στην Πάφο μόνο εμείς εδείξαμε. -Γενική παρατήρηση και συμβουλή: ζητούνται επειγόντως κομμώτριες και στυλίστριες στην συγκεκριμένη επαρχία!-
Τζ’ αν πιεις λίο παραπάνω (μια πότσα ουίσκι μόνος σου πας την χαρά) τζαι έσχεις απορίες, εν έσχει πρόβλημα, είμαστε ούλες Θεές, εν παρεξηγούμε!
2ον. Πάντα έχω μες το ψυγείο μου τον DiCaprio έτσι βουτημένο μες τον πάγο, όπως ήταν μετά που εβυθίστηκε ο Τιτανικός. Έτσι τζαμέ μες την γωνιά, δίπλα που το λάχανο τζαι το μαχαλλεπί της Δράκου, που ως τζαι για το μαχαλλεπί της Πανδώρας, Έπρησε!
3ον. Επρήσαν τζ’ άλλοι η αλήθκεια τούτο καλοτζαίρι..  Τσίνοι που έχουν τόσα κόμπλεξ, που επειδή εν τόσα πολλά νομίζουν πως εν τζαι τα δυνατά τους σημεία. Τζαι έτσι ξαφνικά εγίναν μου ούλοι, Άντρες βαρετοί τζ’ ασήκωτοι, ρήτορες, έξυπνοι, μιλούν ποτζί, μιλούν ποδά, ξαναμιλούν, εν φκάλουν κοινώς φάουσα... αλλά τζ’ ο Θεός να κατεβεί πάλε γελείες ένι.. Πήα τα γέριμα, που τζίν’ το 3, στο 7! Μεν κόφκεις πίσω.
..εν θα προλάβεις την ζωή τζαι μιαν την έσχεις.

Αλλά!! Βάλε λάδι κι έλα βράδυ.. φέρε και το όπλο σου τζαι που να μας δεις με το cabrio, το καφέ πάντα, εε πέξε μας..? κουλή!
 4ον.  ¨Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα, φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα¨... τα πιο όμορφα γενέθλια, τα πιο ξεχωριστά! Και με την Μόνικα να τραγουδά Ρουβά! Το Chivas, στη κυρία επειδή ήταν θεά!
5ον.  Επίαμε τζαι στο Villa empa, αλλά τίποτε εν έμπενε η αλήθκεια. Επίαμε και στο Little Buddha Bar, τζαι μετά εκαταλήξαμε στο Zoo να ακούμε σε επανάληψη (επειδή ο Βρεττός εν έσχει άλλα τραούθκια) το “πού θα φτάσω πού, μαζί σου πάω παντού και στη κόλαση και στον παράδεισο κι αν έχεις όρεξη μέχρι την άβυσσο”. Πε τζαι να πεις, έμαθα το! Τζαι Πλυν 2 επίαμε, τζαι επέρασα γαμάααατα. Εγώ πάντα! Άνθρωπος της ποιότητας μη χέσω! Βαλάντω, βαλάντω εσύ κάνεις κουμάντο!! Δεν κατεβαααίνω, αν είν’ η αγάπη ένα τρένοοοο! Θεααα στη συναυλία!
Εφκήκε τζ’ η Βίσση όπως το φωτιστικό, το αναμμένο. Αν εσβήναν ούλα τα φώτα τζίνη ήταν να λάμπει κόμα.. τζαι που την πολλήν την κόκα, τζαι Γιαννή να την εφωνάζαν, τζίνη την ώρα ήταν να εγύριζε.. Αλλά ήταν απόλυτη για άλλη μια φορά.!! 

Summertime and the living is easy ll

6ον. Τα κορίτσια ξενυχτάνε μόνα ή δυο δυο... οοοο. Εε;  Έτσι κάνω κι εγώ! Πέζει κανένα Σάββατο, να πάμε Λάρνακα, στα Μυστικά της Εδέμ; Να μας κράξουν λίο, καλέ μου..! Να μας μάθουν τζαι τζίνοι που εν μας ξέρουν.. Αμφιβάλλω αν έσχει άνθρωπο που εν μας ξέρει τσιμέσα, ειδικά μετά τις τελευταίες μας εμφανίσεις!! Εδείξαμε πάλε!
7ον.  Ένας άνθρωπος εν μας ήξερε τουτο καλοτσαίρι, τζι έκατσε για λίο (καλά το λίο εν σχετικό) να μας γνωρίσει. Ε, ο φτωχός εμαρμάρωσε.. Πορσελάνη! Που τζίνες που στολίζουν μες τις γωνιές. Την επόμενη φορά, έκαμε τζαι τον φύλακα. Αλήθκεια φκένει τζαι σε σσιλλούι, που τζίνα που σούζουν την κελλέ τους μια δεξιάα, μια αριστεράα, μια δεξιά. φτάνει. Τζ’ έμεις οι γάροι επεριπέζαμε τον μπροστά στα μάθκια του. Αλήθκεια, άκουε τζ’ την νύχτα, επειδή εγώ εδυσκολεύκουμουν να καταλάβω αν ανάπνεε γενικά.
8ον. Εμάθαν μας τζαι στα καλά καθούμενα. Για καφέ, τάβλι (να πέρνω διπλά του Κ.). Να βρίσκουμε μια σπάσμα κόσμο, να ξεθάψουμε την ταραντούλα του Αλκίνοου που εφκήκε στο γυρό, να την βάλουμε σε βάζο (ο Λουκάς φυσικά), να την στείλουμε στα Λεύκαρα, να πεθάνει σε μια φτομάδα. Μαλάκα Ο,τι να ναι όμως σε τζίνο τον καφενέ.
Γι’ αυτό επίαμε τζαι Μυσταγωγεία. Λίο βέβαια, τζι έμεινε με το παράπονο ο Πανίκος. Αγαπώ Πανίκο άμαν τον πιάνει το ποτό τζαι λαλεί τις ιστορίες της ζωής του.. «Εν είμαι κακός άνθρωπος, ούτε καλός. Απλά διαφορετικός» Cheers άνθρωπε μου!! 9 χρόνια ο μόνος άνθρωπος που μας αντέχει ακόμα. Που μας εμεγάλωσε, τζαι που πάντα έσχει τον τρόπο να με κάμει να ταξιδεύκω μακριά..
9ον. Ταξίδια! Βάμος Αλάνια βάμοοοος!! Άλλοι παν στη Μύκονο, τζι άλλοι πετάσσουνται μες σ’ ένα τέταρτο στη Λεμεσό. Μες σε τζίνο το τέταρτο όμως νιώθεις ότι έκαμες τον γύρο του κόσμου. Η απόλαυση του να βρίσκεσαι συνταξιδιώτης (συνοδηγός) στο αυτοκίνητο του Κ., με το ipod του να σε στέλει κίτα κέλλα ουρανό- γη, πάτο – σύννεφα! ..και πάλι πίσω σπίτι.
10ον. Ξεχωριστοί άνθρωποι.. Χμ! Εγνώρισα δυο- τρεις. Εγνώρισα έναν που εν κορυφή στο να σε ξεναγεί στη Λευκωσία, αφού πάει με 40 μες τον δρόμο γιατί αν τον πιαν οι πάτσοι εκάηκε. Εγνώρισα έναν άλλον άνθρωπο που με έμαθε ξανά πως να μετρώ. ..και πάω να φτάσω το 8! (τα χρόνια σου εν τα φτάνω ευτυχώς) Τζαι τέλος εγνώρισα ακόμα έναν, που του αφιερώνω και τούτη ανάρτηση για να έσχει να γεμώνει τις νύχτες του, τζαι να σταματήσει να ακούει Μποφίλιου (όσο Θεά τζ’ αν ήταν στη συναυλία).. ένα πεζοδρόμιο (και όι με την κακή έννοια), τζαι μια αγκαλιά, ήταν αρκετά για να ξέρω και να ξέρεις.
Πλέον βλέπω στο παράθυρο μου την εικόνα του χειμώνα.. Καλή αντάμωση.! Τα φιλιά μου και την αγάπη μου απ’ το νότο της Γαλλίας.

Monday 3 May 2010

Εξεταστική περίοδος. Γάμησε τα, κι άφησε τα!!
Καλά κρασιά, καλά ξενύχτια...!!
Μυρίζει καλοκαίρι κι ανυπομονώ, γιατί πραγματικά.... βασανίζομαιιιιι!!
Θέλω διακοπές... Cheers!

Monday 19 April 2010

Ρε μαλακα, τι σκατα γινεται;;;

Οϊ σοβαρα τωρα, εν παμε καλα. Καθολου. Εσχει μια σπασμα μηνες να γραψω στο μπλοκ γιατι εν ειχα ιδιαιτερα κεφκια. Αλλα σιγα σιγα φερνω τζαι γω τον νου μου, αλλα σε λιες μερες εν να τον χασω παλε. Τωρα εν που παιζω τον πελλο τζαι εν καθουμε να θκιαβασω τζαι αππωνουμε με μαλακιες. Μαλακιες του στυλ, να ξαναδω ουλα τα επεισοδια του παρα πεντε και των s1ngles σε επαναληψη, για να 'χω μετα να λαλω οτι ειχα δουλειες και εν ηβρα πολλη ωρα να θκιαβασω γι' αυτο εν εγραψα οσο εμπορουσα. Οι φιλοι μου ειπαν μου, οτι αν επεζα στους s1ngles, ηταν να ημουν η Ρανια, επειδη τζαι καλα εν κατζια. Αλλα οπως ειπε τζαι η Ρανια, εν φταιω εγω που ουλλοι οι αλλοι εν ηλιθιοι. Ε μα συγνωμη!
Ε τουτο τζαιρο που εγω ποσκολιουμαι ποτζι ποδα, εγιναν μια φαουσα πραματα γυρω μου, στους φιλους μου, στο πλανητη, στον Παπακαλιατη, στο Καρμα κτλ.
Ξεκινουμε που τον Παπακαλιατη, αφου εχω του αδυναμια του γεριμου. Τελος παντων, εβαρεθηκε τον η ψυσχη μου αλλα εσχει χαρη που Δευτερα νυχτα εν εσχει τιποτε αλλο να δω. Ειχα το μα τον Θεο απορια, τοσα επεισοδια γιατι εν εβαλε ακομα gay να παιξει μες την σειρα. Ωσπου να το καλοσκεφτω τζαι να το πω, ο ενας που τους τεσσερις επιε με λεσβια, τζ' αρεσε του τζιολας τζαι επια το εργολαβια τζαι καθε θκιο επεισοδια καπου αλλου τους θωρουμε να φκαλουν τα μαθκια τους. και μετα να καθουνται να συζητουν για γκομενες, πρωην τζαι επομενες. Ε μετα εχουμε, τον πασχια γκομενο Παπακαλιατη που παει για γαμο, αλλα ηντα chance να μεν χωρισει μολις μαθει οτι η αρφη του ενεν αρφη του τζαι μπορει ανετα να την εσχει γκομενα. Οσο παει τουτη η ιστορια, γινετε τζαι πιο απλη, καθημερινη τζαι καθολου περιπλοκη ή φανταστικη. Σε θκιο τρια επεισοδια εν να θωρουμε τον Παπακαλιατη να καμει λευκαριτικο τζαι να το θεωρουμε φυσιολογικο.
Μετα εν η παρεα της φεγγαροπετρας μη χεσω. Τζινοι σε λιο εν να συγχιζουν τα ονοματα. Τοσο πολλα περνει ο ενας τον αλλον, στο τελος εν θα ξερουν ποιος εν ο σωστος τζαι ποιος ο λαθος. Μετα παθαινουν αμνησιες, προσπαθουν να αυτοκτονησουν αλλα παντα σωζουν τους (εν εχουν ουτε καν τυχη οι καημενοι), συλλαμβανουν τους για φονο, μετα αφηνουν τους τζαι παει η ιστορια τζαι δωστου πιεση. Τζαι να σκεφτεσαι εσυ, ποση σκατα εμπνευση εσχει πιον τουτη η Ακριτα; Εφαε τζαι τον Φωσκολο η γεριμη.
Ε καλα το Καρμα δια ρεστα τον τελευταιο τζαιρο. Το να εχω ενα μωρο, που το εδωκαν σε παρανομη υιοθεσια πριν 8 χρονια χωρις να το ξερω, αλλα τυχαια εγω ερωτευτηκα τον θετο του πατερα, εν ουλα τα λεφτα σφηνακια. Ειπαμε εν καρμα, αλλα επαρακαμετε το. Που τζινο που πινει παντως η Δημητριου, θελω τζαι 'γω. Που τα βρισκουν ρε φιλουι μου ασπουμε;
Ε τελοσπαντων, η τηλεοραση εκουρασε με πλεον. Ασε που εκλεισαν το στεκι, τζαι εν εχουμε τιποτε να δουμε πιον. Ναι στην Ελλαδα τουτο τους επειραξε τωρα, το στεκι και το greek-movies. Μετα την Τζουλια ηταν τουτο.
Περναμε τωρα στα φιλικα. Χα! Εχουμε τζαι λεμε δαμε.
1ον. Πλεον στις σχεσεις επιτρεπονται τα παντα. Φτανει να εσχεις αυτοκινητο, τζαι να μεν φοασαι να παεις νυχτα σε νεκροταφειο. Τα αλλα ερκουνται που μονα τους, γυρνεις του τζαι κουννες, ε τζαι στο τελος γυρνεις τζαι πισω. Το κερατο στις μερες μας, θεωρειται λειτουργημα μανα μου. Τζαι τα τριγωνα, εν τα αγαπημενα μας πλεον. Γιατι αν οϊ, εν εσχεις χαζι. Εν εισαι ανδρωπος.
2ον. Για φετος το καλοκαιρι, αντι σκυλακια για κατοικιδια, καποιοι εθκιαλεξαν ιπποποταμους. Οι φεττωμενοι γκομενοι εκαταργηθηκαν, που λετε. Και μαζι τους και οι ρακκετες στη παραλια, γιατι βαλε εσυ τωρα εναν που με καμει 10 φορες σε μεγεθος να βουρα να φερνει την μαππουα. Εν παει ενε; Ενα αλλαξουμε χιλιετια τζαι να μασχιετε ακομα. Τελοσπαντων τουτο το αστειο εν να το σταματησουμε συντομα, αν τα καταφερουμε βεβαια γιατι καθε φορα βρισκουμε τζαι κατι καινουργιο να πιντωνουμε. Αλλα ενε σωστο. Ειμαστε τζαι σοβαροι ανθρωποι.
3ον. Καποιοι φευκουν, καποιοι ερκουνται. Καποιοι αλλοι παν τζαι κιτα κελλα, μια ποτζι μια ποδα. Ωσπου να μου τσακρισουν τελεια τα νευρα μου τζαι τελος παντων αχ Τζερινια μανα μου. Καπου ακουσα πως "η ηλιθιοτητα αρχισε να γινεται εθνικοτητα". Να το προσεξουμε λιο ομως.
Ε για φιναλε αφηκα τον πλανητη. Για να μεν τους παρει ουλους ο θκιαολος, το καλο που τους θελω εν να ανοιξουν τα γαμημενα τα αεροδρομια, να στραφουν πισω οι φοιτητες, να δωκουμε τις μαννο εξετασεις, να πιενουμε τζαι μεις σιγα σιγα εσσο μας. Ο,τι θυμαται ο καθενας, σχιερεται. Ηφαιστειο τζαι μαλακιες. Που το 1821, τωρα ηβρε να ξαναγινει. Τωρα που καιγεται ο κωλος μας. Ρε γραφω σε θκιο φτομαδες, μεν πεζετε πουσκιες. Σβηστε το, φυσατε του περκι πνασει ενι ξερω ηντα που να καμετε. Μεν παρει τζαι το αλλο τωρα, τζαι εν πετασσουμε ποτε μας! Γαμω την τυχη μου, γαμω.
Ε κατα τα αλλα εν ουλα πομπα φαση, μελι..! Φιλουι μου αρφουι μου πινεις οξα να σου γιρω;; Cheers!

Thursday 18 March 2010

Hedwig And The Angry Inch

Η αγαπημενη μου ταινια.. Σας αφηνω με λιγα τραγουδια μεχρι να βρω το κεφι μου ξανα, μεχρι να γυρισει ξανα η νεραϊδα μου.





 

Friday 29 January 2010

Δεν υπαρχει σωτηρια..

  • Κριση! Περναμε κριση.. κριση αισθηματων; Δεν εχουμε πια. Κι αν εχουμε δεν τα δειχνουμε. Τα 'χουμε καλα φυλαγμενα. "Σου λειπω καθολου; -Μπορει ναι, μπορει οχι, οχι και τοσο, σχεδον καθολου." Αϊ χεσε με ρε!! Γι' αυτο με πριζεις ολη μερα;;; Δεν απαντας τωρα ε; 
  • Εσυ! Ναι εσυ.. εισαι ενα ανθρωπακι! Ασημαντο κιολας! Θα εξευτελιστεις κι αλλο;; Οσο με διασκεδαζεις με την τοση βλακεια σου, αλλο τοσο με κουραζεις! Γι' αυτο παρ'το αποφαση και ξεπερασε το!! Καιρος ειναι.
  • Αληθεια η μανα, της αδελφης και γκομενας του Παπακαλιατη θα πεθανει ή θα σωθει στο τελος; Που τα βρισκει ομως ε; Αλλα τον λυπαμαι, τον καημενο. Ειναι γκαντεμης. Ολοκληρος γυναικειος πληθυσμος αυτος πηδηξε την αδελφη του. Απλα καθημερινα προβληματα!.. μην το δειτε σαν υπερβολη. Οχι καλε, σιγα!! 
  • Εγω λεω να "πηδηχτει κι αυτος απ' το παραθυρο" σαν τον Λεβεντη. Σεβασμος στην Ελληνικη Γλωσσα πανω απ' ολα!! 
  • Γρηγορη αναφορα στο Xfactor.. Αδικια που διωξανε την Ηβη. Ας εξηγησει καποιος του κ. Θεοφανους, οτι δεν μας νοιαζει τι λεει η καρδια του.. Μας αφηνει παντελως αδιαφορους. Ειδικα του συγκεκριμενου!! Επισης αν ξαναδω στο Facebook, βιντεακι τις "Εξαιρεσεις" δεν ξερω τι θα γινει. Φτανει πια!! Υμνος εγινε, και δεν ειναι κι η εποχη του..
  • Στο Καρμα τι γινεται;; Εχουν μπερδεψει τα μπουτια τους ή μου φαινεται; Κι αυτο το ναυαγιο, ελεος πια. Ουτε ο τιτανικος, τοσο κλαμα - τοση επιτυχια!
  • Μας ηρθε και το love bites Κυπρο! Περιεργο ομως που δεν βγαλαμε προς τα εξω τον πολιτισμο μας. Μαλλον δεν το ειχε αναλαβει ο ΚΟΤ (Κυπριακος Οργανισμος Τουρισμου). Προφανως ασχολειται ακομη, με το πως θα πεισει τους Αγγλους, να κατεβουν διακοπες στο νησι Φεβραρη μηνα. Να γλυτωσουν τις κακοκαιριες και καλα.. Αλλιως θα εβλεπες τους διαγωνιζομενους στο love bites, με παραδοσιακες στολες, να ψηνουν σουβλα, και να τραγουδανε το ¨Χρυσοπρασινο φυλλο". Εννοειται πως γιναμε ρεζιλι!! "Η Γαλλια ειναι ωραια πολη" Ναι αμε! Κι η Ιταλια ενα πανεμορφο χωριο!! Μαθημα γεωγραφιας και αγαπω Ραδιο Αρβυλα!! Τελοσπαντων, με την βλακεια μας καναμε ευτυχισμενο και τον πιο δυστυχο ανθρωπο..! Ειμαστε λαος με χιουμορ!! 
  •  Πολυ διαβασμα βλεπω αυτο το εξαμηνο και σκιαζομαι.. Δεν εχω συνηθισει κιολας. Μ'εχει ταραξει κι αυτο το κρυο! Θελω καλοκαιρι, τωρα! Τι τωρα, χθες!! 
  •  Ερχονται καρναβαλια! Την μισω αυτη τη γιορτη. Δεν ξερω γιατι. Μαλλον, γιατι δεν εχω τοση φαντασια, για να σκεφτω κατι εξυπνο να ντυθω..
Αυτα με απασχολησαν τις τελευταιες δυο βδομαδες.. Ε, ρε προβληματα που 'χει ο κοσμος!! Τελικα, δεν υπαρχει σωτηρια.. Εχω ξεφυγει, εχω χασει το νοημα.. αλλα καλυτερα σ'αυτο το κοσμο που ζουμε, το μονο που εχει σημασια πια ειναι να γελαμε!! 

Sunday 10 January 2010

Αρχ(εεες) 1ο μερος!

Χρονια πολλα κοσμε! Καλη χρονια! Καλα να μας μπει, να μην μας βγει ποτε! Ωραια ευχη αυτη για τις παρθενες, αν υπαρχουν ακομη, πιο πολυ σε ειδος προς εξαφανιση μοιαζει αλλα τεσπα! Τι χαμπαρια; Χαθηκαμε γιατι ξεχαστηκαμε στη χωρα του ποτε. Οι φετινες γιορτες εχουν πολυ ποτο, πολυ ποτο, μεθυσι, πολυ ποτο καλα το γαμησα..
εε λοιπον εχει, ωραιες φατσες για παρεα, ωραια μουσικη με στιχους που μιλανε απο μονοι τους.
"Κουραστηκα να νοσταλγω." Αυτο εμενα μου αρκει!
Ας το διαολο δηλαδη! Σε στειλα τωρα τελευταια; Δεν σε στειλα! Τους χαιρετισμους μου!
Συνεχιζουμε με.. "θα παιζει το ραδιοφωνο ροκακια, φιλακια θα σου δινω στα μουστακια κι εσυ θα με ρωτας αν θα ενδωσω και εγω να λεω οχι για να γλυτωσω (αγαπημενη μου!) .. μες της μπιριμπας τον τρελλο ρυθμο! Κι ολοι να πεζουμε μπιριμπα, μπιριμπα, ωρες ολοκληρες, καψιμο!!" Κυρου μπιριμπαααα!
Σπιτια, με τζακι, επιτραπεζια, καναπεδακια! αυτα τα καναπεδακια εχουν την δικια τους ιστορια!! Πονεμενη κι αυτη! Γεια σου Κικαρααα!
Νευρα πολλα νευρα! Ο συγκεκριμενος μας ειχε πριξει τ'αρχιδια! Τραβα του πουστη μου, μια μαλακια να ησυχασουμε κι εμεις! Αν την θες παρθενα τραβα με τ'αριστερο! Μουζουρακης και τα μυαλα στα καγκελα!
Η κοπελα που φιλα! .. το παρακανε! Φιλησε τους παντες! Ελεος σταματα!! Σπαταλας το σαλιο σου! Και δεν εχεις ουτε καν γουστο!! Τσουλα καμενη οργιο! Αγαπημενη μου !! Εσενα σ'αγαπαω γιατι εισαι χαρουμενη στις πιο ακαταλληλες στιγμες, και με καταθλιψη εκει που ολο το συμπαν χαιρετε! Τι σκατα παει λαθος μαζι σου;;
Ο αλλος παει καπως αναποδα με τις ωρες του. Οταν ολοι κοιμομαστε αυτος διαβαζει εφημεριδα, στις 7.10 συγκεκριμενα, κι οταν ολοι εμεις τον ψαχνουμε σαν μαλακες αυτος κοιμαται του καλου καιρου. Αντε βρες κοινη ωρα να βρεθειτε, να τα πειτε, να τα πιειτε! Τεσπα στις 20 μερες κατι καναμε..
Αν οδηγησετε, προσεχτικα! Κυκλοφορα η Ελλη!! Δεστε τις ζωνες σας καλα, απογειωνομαστε!! κυριολεκτικα! Ειδικα αν εισαι και συνοδηγος! ταινια τρομου!! εμπειρια κι αυτη..!
Αυτες τις γιορτες μαθαμε ολοι.... Αρχ(εεες)! Ωραιος!! Δυνατο!
Τελικα οντως, ολες οι φιλιες καποια στιγμη καταληγουν σε ενα απλο σεξ ή σε σχεση;; Εγω με την Ειρηνη δεν παω!! Με κανεναν σας δεν παω! Αφου ειστε ολοι σας μαλακισμενα! Στις Αρχ(εεες) σας εχετε τα παντα γραμμενα!! Γι'αυτο σας διαλεξα! Αρα αυτος που ειπε την μαλακια για τις φιλιες και τις σχεσεις να το παρει πισω! Ουτε σ'αυτον θα κατσω!