Monday 21 March 2011

Ο Πύργος του Άιφελ


Ποιά τάχα σκέψη ασχημάτιστη, 
Ποια μακρινή μου θύμηση,
Του υποσυνειδήτου μου ποια δράση
Οι πύργοι τούτοι νά μηνανε ;
Τίποτε σοβαρό δέν θά ‘ναι.
Μπορεί απλώς να ‘χω μετανοήσει 
που όντας για λίγο στο Παρίσι
μικρούς πυργίσκους το γεμίζω –
τον Πύργο του Άιφελ ν’ ανέβω δεν κατάφερα. 
Ήταν για μένα σπάνια ευκαιρία
από του πύργου αυτού τα ύψη 
σαν τόσους άλλους να ‘χω σκύψει
και από εκεί τον κόσμο ν’ αγναντεύω...

Μα ίσως πάλι να έπραξα σωστά,
Ίσως σοφά να παρενέβη η τύχη,
Αφού σε λίγο θα έπρεπε ξανά 
στα χαμηλά μου να κατέβω.

Μάλλον αυτή θά ‘ναι η λύση
των πύργων που έχω ζωγραφίσει. 

Sunday 20 March 2011


Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα 
Να το θυμάσαι Μαρία 

Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι 
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη 
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα 

Άκου θάρθει καιρός 
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς 
δε θα βγαίνουν στην τύχη 

Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές 
με γυρμένους απέξω 
Και τη δουλειά 
θα τη διαλέγουμε 
δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια 

Οι άνθρωποι - σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα 
κι άλλοι με νότες. 

Να φυλάξεις μονάχα 
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό 
λέξεις και έννοιες σαν και αυτές 

απροσαρμοστοι - καταπίεση - μοναξιά - τιμή - κέρδος - εξευτελισμός 

για το μάθημα της ιστορίας 

Είναι Μαρία - δε θέλω να λέω ψέματα - δύσκολοι καιροί 
Και θαρθούνε κι άλλοι 

Δεν ξέρω - μην περιμένεις και απο μένα πολλά- 

τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω 
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο: 

"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος" 

Θα την αλλάξουμε τη ζωή! 
Παρ΄όλα αυτά Μαρία.

Κατερίνα Γώγου

Tuesday 15 March 2011

Κάθε Φορά Μηδέν.


Ζωή σαν τη δικιά μου.

Ξεκίνησα να γράφω κάτι, μετά τ’ άφησα, έγραψα κάτι άλλο δεν μ’ άρεσε και το ‘σκισα. Μέσα μου είν’ όλα τόσο μπερδεμένα που δεν ξέρω από τι να πιαστώ και που να το φτάσω.  
Σχέσεις, έρωτες, φιλίες – κενό.
Δεν έχω νιώσει ακόμη την άνοιξη, την χαρά των χρωμάτων. Των δικών σου αν θες χρωμάτων. Βλέπω κάθε πρωί έναν μουντό ουρανό και τον τρέμω. Ξέρω πως πάλι θα βρέξει και θα’ χω πάλι ξεχάσει την ομπρέλλα μου στο σπίτι. Θα γίνω μούσκεμα, θα περπατώ πέρα δώθε και θα απολάμβανω αγαπημένα τραγούδια.
Απώλεια. Ναι, την έχω κάνει συνήθεια μου. Έτσι έμαθα ό,τι δίνω, σε μια στιγμή να το χάνω. Να γίνεται ξένο. Να το βλέπω να άλλαζει, να μην μου πάει πια. Να μην το θέλω άλλο. Μα  πάντα νοσταλγείς, εκείνα τα ανέμελα καλοκαίρια. Εκείνα που φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά. Κι αυτό το καλοκαίρι θέλω να ‘ναι το δικό μας.
Χθες με ρώτησες, αν κάνω όνειρα για μας.  Τα όνειρα, είν’ ελπίδες. Τις πιο πολλές φορές βέβαια, δεν πραγματοποιούνται  κι έτσι μένουν πάντα ανεκπλήρωτα. Μ’ ένα παράπονο, με μια θλίψη. Κι αν η θλίψη αλλάζει πρόσωπα πότε δεν θα το μάθουμε. Μα πάντα θα βρίσκω στα μάτια σου, λόγο να σ’ αγαπώ, να σε πιστεύω.
Στη σιωπή σου θα μιλάω εγώ. Θα φωνάζω, θα γελώ. Γιατί αν δεν πω λέξη ίσως και να σε χάσω. Όπως έχω χάσει άλλους τόσους, που δεν προσπάθησα αρκετά να τους κρατήσω. Μάλλον θα είχα λόγο. Χρειάζονται κι οι περαστικοί. Όλοι περαστικοί είμαστε. Μένουμε για όσο έχουμε κάτι στ’ αλήθεια να κερδίσουμε. Μετά ξενιτευόμαστε για να ‘χει κάτι κι ο Σαββόπουλος να τραγουδά στη ¨Δημοσθένους Λέξις¨.

Να θυμάσαι όμως πως, απ’ τη ζωή μου πέρασαν κι άλλοι που άφησαν το δικό τους σημάδι. Αυτοί είναι οι πολύ προσωπικοί. Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν.

Friday 11 March 2011

Η Περιφραστική Πέτρα


Μίλα. 
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.
Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,
ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ
μὲ τὴν ἀοριστία.
Πές:
«ἄδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πές:
«θὰ δοῦμε»,
«ἀστάθμητο»,
«βάρος».
Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται
μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.

Μίλα.
Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς 
ἀρχίζει ἡ θάλασσα.
Πὲς κάτι.
Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.
Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει
ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.

Πὲς «στιγμή»,
ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,
μὴν τὴ σῴζεις,
πὲς
«δὲν ἄκουσα».

Μίλα.
Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.
Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα
στὴν τύχη.
Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.
Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,
πὲς «ἐλάχιστη»,
ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.
Ἐλάχιστη
αἴσθηση,
λύπη
ὁλόκληρη
δική μου.
Ὁλόκληρη νύχτα.

Μίλα.
Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.
Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.
Πὲς «πέτρα»,
ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.
Ἔτσι, ἴσα ἴσα,
νὰ βάλω ἕναν τίτλο
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.

Κική Δημουλά