“Non, je ne regrette rien. Je repars à zéro”.. και φεύγω! Στα όνειρα σου θα περπατώ γυμνή, θα κάνουμε έρωτα, θα λιώνω στο σε θέλω, μα κάθε πρωί θα βιάζεις την φρικτή σου πραγματικότητα, που ξυπνάς μόνος. Για τον χρόνο που έφυγε, για ό,τι καινούριο σου ξημερώνει το αύριο και φοβάσαι να το ζήσεις.
Μα το πάτωμα της ζωής είν’ ασπρόμαυρο. Κι η βασίλισσα μου κινδυνεύει. Θα την χάσω κι αυτήν, όπως έχασα κι εσένα. Έτσι θα κλαις που στον έρωτα, δεν βγήκαμε νικητές, γιατί μάτια μου “το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο, δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς;”...
Έτσι επιβάλλεται να τελειώσει μια αγάπη σαν την δικιά μας. Με τον Ελύτη στο “Μονόγραμμα”, με τον Jim Morrison στο γραμμόφωνο να τραγουδά το “Love Me Two Times”, κι εγώ που χάραξα τον πόνο του Hedwig (αγαπημένη ταινία), στο χέρι μου με μαύρο μελάνι, θα ‘χω πάντα να θυμάμαι όλα όσα ο Θάνος Ανεστόπουλος ψιθυρίζει στον “τελευταίο σταθμό”.
Κάθε φορά μηδέν, λοιπόν. Μηδέν γι’ αρχή, μηδέν και σ’ ένα τέλος. Μηδέν στο τίποτα, μηδέν και στην ολοκλήρωση..
Ολοκληρωμένος Άνθρωπος, κι ένα Συμπόσιο. Ο μύθος του Πλάτωνα, ο Σωκράτης που ήταν πάντα νηφάλιος, οι Θεοί που θύμωσαν και μας έκοψαν στη μέση κι εμείς από τότε ψάχνουμε το άλλο μας μισό, το ιδανικό• κι εσύ να λείπεις..
“Tu vois, je t’aime comme ça”.
