Γιατί αν ο έρωτας είναι σαν ένα σκυλί..
Ψόφησε εδώ και χρόνια.
Αυτό είπε κι η Τρικούπη, στον Δεληγιάννη και γέρασε μόνη παρέα μ’ έναν παπαγάλο.
Εγώ δεν θα πάρω παπαγάλο, κι ας μην έζησα ποτέ στο βροχερό Λονδίνο του 1862.
Ό,τι μου μαυρίζει την ψυχή, το θάβω μαζί με το ψοφησμένο μας σκυλί.
Το όνομα σου το σκίζω, έτσι όπως ξεσκίζω το δέρμα μου, στ’ αριστερό μου χέρι κι όπως στάζει το αίμα και δίνει στο πάτωμα του σαλονιού μου, όμορφες πινελιές χρώματος κόκκινου, προσπαθώ να δώσω μάταια, ένα τέλος στη ζωή.
Αφού δεν την θέλω πια, δεν μ’ αρέσει άλλο, διάολε.
Αφού εσύ, μου την μπαστάρδεψες. Κι ας μην είχε ποτέ σκυλίσια ράτσα..
