Παραμύθια, αλήθειες, νεράιδες και πράσινα άλογα.
Ξέρω πως τα παραμύθια κάποτε τελειώνουν, ξέρω πως εγώ δεν είμαι νεράιδα, μα είμαι στα σίγουρα διαθέσιμη.
Κι ανάμεσα σε όλα αυτά που ξέρω, υπάρχουν κι αυτά που θέλω, ή νοσταλγώ. Δεν έχει σημασία.
Θέλω να ξαναλειτουργήσει το Complice και να μαζευτούμε γι’ άλλη μια φορά, όλοι αυτοί που συχνάζαμε εκεί βράδυα ολόκληρα. Να μετράμε τελειωμένες μπουκάλες από Tariquet και να μιλάμε για κλουβιά, φυλακές, κοινωνίες και ζωές. Ίσως τελικά το Complice να ‘ταν ο συνδετικός μας κρίκος.
Θέλω όμως αν γίνει ποτέ ξανά αυτό, εσύ να μην υπάρχεις ανάμεσα μας. Να μην ξανάρθεις, ακούς; Ούτε σε στιγμές, ούτε σε φωτογραφίες. Να μην στοιχειώσεις άλλο την ζωή μου. Φτάνει, πάρε την σκιά σου και ζήσε αλλού.
Θέλω ακόμα, να ξυπνάω το πρωί και να βλέπω μια θάλασσα να περνάει κάτω απ’ το παράθυρο μου και τον ήλιο να πίνει καφέ παρέα με το φεγγάρι. Θέλω στο δρόμο ν’ ακούω φωνές και γέλια, να μου θυμίζουν τα όμορφα χρόνια που ‘ζησα εδώ.
Ταξίδεψα σε φωτογραφίες, πήρα τον χρόνο πίσω, ζωντάνεψα στιγμές και σε βρήκα παντού. Κι η αλήθεια είναι πως θύμωσα.
Και δεν θέλω να ‘μαι νεράιδα πια.
P.S. Λένε πως με τον χρόνο περνάει ο θυμός, η πίκρα κι όλα τα σχετικά και μένουν μόναχα οι γλυκές αναμνήσεις. Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα θυμώσω πολύ με τον χρόνο.
