Sunday 30 January 2011



Όταν δεν μπορείς να πεις αυτό που θες
και τα λόγια σου ζαλίζουν το κεφάλι
Τι τα θες τα παραμύθια, τι τα θες;
Με τα ψέματα δεν παίζουν οι μεγάλοι
κι εσύ παιδί, μικρό παιδί, κι αν θες
δεν είσαι πάλι

Όταν δεν μπορείς να πεις αυτό που θες
τράβα γρήγορα και βρες τον εαυτό σου
μιας και σήμερα και αύριο και χθες
θα τον έχεις αγαπούλα μου εχθρό σου
κι εσύ παιδί, μικρό παιδί, για βρες
το φυλαχτό σου

Όταν δεν μπορείς να πεις αυτό που θες
και τα λόγια σου ζαλίζουν το κεφάλι
Τι τα θες τα παραμύθια, τι τα θες;
Με τα ψέματα δεν παίζουν οι μεγάλοι..

Wednesday 19 January 2011

Μόνο αυτό.

Πάντα αφήνω πίσω όσα δεν μπορώ, για πολύ αγκαλιά να κρατήσω..
Αλήθεια έμαθα να φεύγω. Να ξεφεύγω από κάτι που τελειώνει.
Να το βλέπω να αργοπεθαίνει, να σβήνει, να χάνεται, 
Aνάσταση κι έξω να ξημερώνει.
Κράτα με για λίγο, πριν χάθεις με την νύχτα..
Φίλα με. Χαϊδεψε με, κλέψε με, αγάπησε με.. Mην μ' αρνηθείς ποτέ σου.
Μα δεν αντέχεις. Δεν το θέλεις. Σε τρομάζει, σε φοβίζει, σε κάνει δειλό.
Και σκέφτεσαι αλλιώς. Μα χάνεσαι στο πρώτο φως. Κι έξω να ξημερώνει..
Πρόσεχε..
Μην φεύγεις. Εσύ δεν χρειάζεσαι και πολύ.
Μονάχα μια εκδρομή, μια ξεχασμένη Κυριακή.
Θα επιστρέψεις ξανά. Όταν χάσεις τον δρόμο, τον σκοπό.
Ποιος ξέρει, ποιος θα 'ναι εδώ.
Ποιος μένει πίσω; Ένα φως στο βάθος ειν' ανοιχτό.
Παιδι μικρό.
Να θυμάσαι.
Να με θυμάσαι. Πάντα. Κι όταν είμαι κοντά, κι όταν μας χωρίζει μια ανάσα.
Κι όταν πάλι είμαι μίλια μακριά.. Όταν πια θα μ' έχεις ξεχάσει.
Εκεί να με θυμάσαι.

Ήμουν εγώ, που δεν σ' άφησα ποτέ, ήμουν εγώ που σε κοίταζα στα μάτια
σου 'λεγα αλήθειες, σε μέρες ψεύτικες, σε μέρες κλεμμένες.
σου 'λεγα σ' αγαπάω, σου έταζα ταξίδια, που δεν δέχτηκες ποτέ.
Και το πήραμε με τα πόδια, μα κουράστηκες.
Είμαι εγώ, που πια δεν θες.
Είμαι εγώ που ακόμα κρυφά σου μιλάω,
δεν σε κοιτάω πια.
Πριν κοιμηθώ - Να μου προσέχεις.
Θα ‘μαι εγώ..
Θα ‘μαι για πάντα εδώ..
Κι ας μην με ψάχνεις πια. Δεν με πειράζει.
Το περιθώριο σου δεν με χωράει. Και στριμώχνομαι..
Με πατάνε, με σπρώχνουν και μένω πίσω..
Ως το τέλος της διαδρομής σου, θα με βρίσκεις συχνά κρυμμένη 
να σου χαμογελάω, να σου γράφω με δάκρυα που θα γεμίζουν τις γραμμές.
Δεν κατεβαίνω..
Ο ουρανός σου δεν τελειώνει εδώ..
Κι είναι ακόμα νωρίς και έξω σε λίγο ξημερώνει.. 

Monday 17 January 2011

Κάθε Φορά Μηδέν

Ένα σπασμένο yo-yo..

Μια γουλιά ζεστό καφέ για να ξεκινήσει η μέρα. Ποια μέρα δηλαδή που πάλι νύχτωσε χωρίς να ξημερώσει.
Κι όμως ένα τσιγάρο, το πικρό μου nescafé και καλή μουσική
- σήμερα ακούμε Νικόλα Άσιμο - είναι τα κατάλληλα συστατικά για να αντέξουμε άλλον ένα Φεβράρη. Είναι μάλλον αυτά οι μικρές απολαύσεις της ζωής.
¨Δεν ξέρει ο κόσμος να ζει, κατέβα να πάμε πεζοί.¨
Να μιλάμε με λέξεις που κανείς δεν καταλαβαίνει.
¨Ροδάκινο¨ και βγαίνεις! Μην αργείς...
Και στο ¨Padam¨να σωπαίνεις. Γιατί σου πάει, γιατί σε θέλει, γιατί σε κάνει εσύ..
Τι άλλο περιμένεις πια για να ενδώσεις; Δώσε το φιλί σου κι ας πονέσει. Τις πισινές να τις κρατάς γι’ αυτούς που σε θέλουν μακριά απ’ το όνειρο. Πού πουλάς την αγάπη σου, πόσοι είν’ οι φόβοι σου και πώς να τους νικήσω;
Παρόλα αυτά αν νιώθεις πως εγώ είμαι μικρή κι η αγκαλιά μου λίγη για να σε χωρέσει, πως η αγάπη μου δεν μπορεί για πολύ να σε κρατήσει, φύγε τώρα που είν’ ακόμα νωρίς. Πριν δεθώ περισσότερο και ζητάω απεγνωσμένα το χάδι σου, την ανάσα σου.  Μόνο να μη σου λείψω, να μη γυρίσεις πίσω στα μισά.
 Τα λόγια μου κρύμμενα σε αποσκευές, ταξιδεύουν σε Λευκωσία, Κέρκυρα, Lancaster, Milano, Surrey, Montpellier. Γιατί εμείς έχουμε μάθει να ζούμε μ’ αλλιώτικους νόμους. Ίσως να ‘ναι πάλι ¨..γιατί αξίζει να ζουν σαν παιδιά, εκείνοι που έχουν καρδιά.¨
Λοιπόν, στην κουζίνα θα βρεις φαγητό, στην τηλεόραση παίζει η αγαπημένη σου ταινία, σου ‘χω αφήσει ζεστό νερό και μια ψυχή που κάθε βράδυ σε περιμένει. 
Τώρα σειρά σου.