Αλήθεια έμαθα να φεύγω. Να ξεφεύγω από κάτι που τελειώνει.
Να το βλέπω να αργοπεθαίνει, να σβήνει, να χάνεται,
Aνάσταση κι έξω να ξημερώνει.
Κράτα με για λίγο, πριν χάθεις με την νύχτα..
Φίλα με. Χαϊδεψε με, κλέψε με, αγάπησε με.. Mην μ' αρνηθείς ποτέ σου.
Μα δεν αντέχεις. Δεν το θέλεις. Σε τρομάζει, σε φοβίζει, σε κάνει δειλό.
Και σκέφτεσαι αλλιώς. Μα χάνεσαι στο πρώτο φως. Κι έξω να ξημερώνει..
Πρόσεχε..
Μην φεύγεις. Εσύ δεν χρειάζεσαι και πολύ.
Μονάχα μια εκδρομή, μια ξεχασμένη Κυριακή.
Θα επιστρέψεις ξανά. Όταν χάσεις τον δρόμο, τον σκοπό.
Ποιος ξέρει, ποιος θα 'ναι εδώ.
Ποιος μένει πίσω; Ένα φως στο βάθος ειν' ανοιχτό.
Παιδι μικρό.
Να θυμάσαι.
Να με θυμάσαι. Πάντα. Κι όταν είμαι κοντά, κι όταν μας χωρίζει μια ανάσα.
Κι όταν πάλι είμαι μίλια μακριά.. Όταν πια θα μ' έχεις ξεχάσει.
Εκεί να με θυμάσαι.
Ήμουν εγώ, που δεν σ' άφησα ποτέ, ήμουν εγώ που σε κοίταζα στα μάτια
σου 'λεγα αλήθειες, σε μέρες ψεύτικες, σε μέρες κλεμμένες.
σου 'λεγα σ' αγαπάω, σου έταζα ταξίδια, που δεν δέχτηκες ποτέ.
Και το πήραμε με τα πόδια, μα κουράστηκες.
Είμαι εγώ, που πια δεν θες.
Είμαι εγώ που ακόμα κρυφά σου μιλάω,
δεν σε κοιτάω πια.
Πριν κοιμηθώ - Να μου προσέχεις.
Θα ‘μαι εγώ..
Θα ‘μαι για πάντα εδώ..
Κι ας μην με ψάχνεις πια. Δεν με πειράζει.
Το περιθώριο σου δεν με χωράει. Και στριμώχνομαι..
Με πατάνε, με σπρώχνουν και μένω πίσω..
Ως το τέλος της διαδρομής σου, θα με βρίσκεις συχνά κρυμμένη
να σου χαμογελάω, να σου γράφω με δάκρυα που θα γεμίζουν τις γραμμές.
Δεν κατεβαίνω..
Ο ουρανός σου δεν τελειώνει εδώ..
Κι είναι ακόμα νωρίς και έξω σε λίγο ξημερώνει..
