Ένα σπασμένο yo-yo..
Μια γουλιά ζεστό καφέ για να ξεκινήσει η μέρα. Ποια μέρα δηλαδή που πάλι νύχτωσε χωρίς να ξημερώσει.
Κι όμως ένα τσιγάρο, το πικρό μου nescafé και καλή μουσική
- σήμερα ακούμε Νικόλα Άσιμο - είναι τα κατάλληλα συστατικά για να αντέξουμε άλλον ένα Φεβράρη. Είναι μάλλον αυτά οι μικρές απολαύσεις της ζωής.
¨Δεν ξέρει ο κόσμος να ζει, κατέβα να πάμε πεζοί.¨
Να μιλάμε με λέξεις που κανείς δεν καταλαβαίνει.
¨Ροδάκινο¨ και βγαίνεις! Μην αργείς...
Και στο ¨Padam¨να σωπαίνεις. Γιατί σου πάει, γιατί σε θέλει, γιατί σε κάνει εσύ..
Τι άλλο περιμένεις πια για να ενδώσεις; Δώσε το φιλί σου κι ας πονέσει. Τις πισινές να τις κρατάς γι’ αυτούς που σε θέλουν μακριά απ’ το όνειρο. Πού πουλάς την αγάπη σου, πόσοι είν’ οι φόβοι σου και πώς να τους νικήσω; Παρόλα αυτά αν νιώθεις πως εγώ είμαι μικρή κι η αγκαλιά μου λίγη για να σε χωρέσει, πως η αγάπη μου δεν μπορεί για πολύ να σε κρατήσει, φύγε τώρα που είν’ ακόμα νωρίς. Πριν δεθώ περισσότερο και ζητάω απεγνωσμένα το χάδι σου, την ανάσα σου. Μόνο να μη σου λείψω, να μη γυρίσεις πίσω στα μισά.
Τα λόγια μου κρύμμενα σε αποσκευές, ταξιδεύουν σε Λευκωσία, Κέρκυρα, Lancaster, Milano, Surrey, Montpellier. Γιατί εμείς έχουμε μάθει να ζούμε μ’ αλλιώτικους νόμους. Ίσως να ‘ναι πάλι ¨..γιατί αξίζει να ζουν σαν παιδιά, εκείνοι που έχουν καρδιά.¨
Λοιπόν, στην κουζίνα θα βρεις φαγητό, στην τηλεόραση παίζει η αγαπημένη σου ταινία, σου ‘χω αφήσει ζεστό νερό και μια ψυχή που κάθε βράδυ σε περιμένει.
Τώρα σειρά σου.
