Sunday 31 October 2010

Φτηνά Τσιγάρα

Θα 'θελα τόσο πολύ να σ' εντυπωσιάσω. Η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη. Σα μια μπόρα. Ούτε που πρόλαβα ν' αρχίσω. Ούτε που πρόλαβα να σου πω τη μοναδική μου ιδιότητα. Είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό κι άγριο πράγμα του κόσμου. Στιγμές. Όταν έχω αυτό τον ξαφνικό πόθο να πετάξω και δεν έχω πού να πετάξω, κρύβομαι στη συλλογή μου, γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές, τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές, σιωπές, χωρισμούς, λόγια, λόγια, λόγια...

Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά.




Η ζωή ξέρει
. 

Κι εγώ την εμπιστεύομαι....

Είμαι απ' αυτούς που πάντα κάπνιζαν φτηνά τσιγάρα..

Friday 29 October 2010

Να δούμε τον κόσμο από άλλη μεριά..


“Άστους κανόνες σου, σου τρώνε τα χρόνια σου και χάνεις την στιγμή.
Σε ‘σένα μιλάω, σε ‘σένα που περνάς συχνά απ’ την γειτονιά μου. Σε ‘σένα που τα βράδυα κλαις κρυφά. Το ξέρω πως πονάς. Έτσι όπως έμαθες ν’ αγαπάς, βαθιά, αληθινά. Παντοτινά.

Μα πρέπει να προχωρήσεις. Πάει καιρός κι η ζωή εκεί έξω, σε περιμένει. Έτσι όπως περιμένει κι εμένα. Πώς βγαίνει κανείς απ’ την θλίψη του; Και πώς ξεχνάει ό,τι αγάπησε;  Κανείς δεν ξέρει. Μα οι αναμνήσεις δεν χτίζουν το παρόν, πόσο μάλλον, το μέλλον.

Τις προάλλες, μου ζήτησες να πάρω μολύβι και να ζωγραφίσω.  Ό,τι να ‘ναι.  Τίποτα το ρεαλιστικό, κάτι το ελεύθερο... Μου ‘πες να τραβήξω γραμμές. Λοιπόν, τράβηξα δυό. Η πρώτη, ήταν για ένα τέλος. Κι η άλλη, για την καινούρια ζωή..

Λοιπόν ζωγράφε μου, με τ’ όμορφο χαμόγελο, τώρα γιατί δεν μιλάς; Σωπαίνεις και πάλι στη μουσική;..

Το μόνο σημαντικό που ‘χει να σου πει, είναι πως  
“Σαν νοσταλγώ, πουλιά με παν μακριά, πόνο δεν νιώθω πια, μόνο θυμάμαι.”
Αυτό να κρατήσεις. Κι επιτέλους να βρεις, που τελειώνει αυτό το ταξίδι. 
Να βρεις τον τελευταίο του σταθμό. 
Πάτα φρένο και κατέβα...

p.s.1 Θα σε περιμένω στο σταθμό, στο τέλος και στην αρχή.

p.s.2 Καλή σου νύχτα και να μ’αγαπάς..  

Δ.

"Θα μάθω για σένα όλες τις γλώσσες του κόσμου ετούτου και θα καθίσω μαζί σου ατελείωτες ώρες, δίπλα στο παράθυρο του τρένου. Να δούμε τον κόσμο από άλλη μεριά, μια Έλλη, μια Ιθάκη, μια Αμέρικα"..

Saturday 23 October 2010

Το σκυλί, ψόφησε..

Να μου μιλάς, όταν δεν θα σ’ ακούω. Να με κοιτάς, όταν δεν θα ‘μαι εκεί.

Γιατί αν ο έρωτας είναι σαν ένα σκυλί..
Ψόφησε εδώ και χρόνια.

Αυτό είπε κι η Τρικούπη, στον Δεληγιάννη και γέρασε μόνη παρέα μ’ έναν παπαγάλο.
Εγώ δεν θα πάρω παπαγάλο, κι ας μην έζησα ποτέ στο βροχερό Λονδίνο του 1862.

Ό,τι μου μαυρίζει την ψυχή, το θάβω μαζί με το ψοφησμένο μας σκυλί.

Το όνομα σου το σκίζω, έτσι όπως ξεσκίζω το δέρμα μου, στ’ αριστερό μου χέρι κι όπως στάζει το αίμα και δίνει στο πάτωμα του σαλονιού μου, όμορφες πινελιές χρώματος κόκκινου, προσπαθώ να δώσω μάταια, ένα τέλος στη ζωή.  

Αφού δεν την θέλω πια, δεν μ’ αρέσει άλλο, διάολε.
Αφού εσύ, μου την μπαστάρδεψες. Κι ας μην είχε ποτέ σκυλίσια ράτσα.. 

Thursday 21 October 2010

Κάθε Φορά Μηδέν.

Μου χρωστάς ένα θάνατο...

Ο φόβος, έρχεται όταν έχεις κάτι στ’ αλήθεια να χάσεις. Γι’ αυτό πια, δεν φοβάμαι. Με νέες προσδοκίες και το μυαλό να φορτώνει τα νέα του δεδομένα, ταξιδεύω. Διέξοδος; Όχι, απαραίτητα. Ίσως να ‘ναι η ανάγκη των ματιών μου, να δουν άλλους κόσμους, καινούριες εικόνες. Να φτιάξω ξανά όνειρα, κι ας μην πραγματοποιηθούν και ποτέ. Η ελπίδα μετράει. Το αίσθημα, η μαγεία.


Με κουτσές αναμνήσεις και την μελαγχολία του σήμερα, κλείνω τα μάτια και πετάω ψηλά. Την ψυχή μου, την θέλω ταξιδιάρα. Να ψάχνει συνεχώς να βρει, εκείνο το πιο ωραίο λιμάνι που κάποτε ένας καπετάνιος είχε δει. Μπορεί να ‘ναι μονάχα μια αλήθεια. Μπορεί πάλι να ‘ναι κι ένα τέλος, που θα ξυπνήσει μια νέα αρχή.
Γι’ αυτό δεν φοβάμαι πια.
Γιατί αν το τάβλι της ζωής παίζεται σε πόρτες, πλακωτό και φεύγα. Στις παρτίδες του φεύγα, την ζωή, την νικάω κι ας μου ‘φαγε τα πούλια. Σάμπως κι οι έρωτες δεν μου φάγανε τα χρόνια;  ...Μα τολμώ να το κάνω ξανά.
Σ’ αυτήν την παράξενη εποχή, για πρώτη φορά αισθάνομαι πως, δεν έχω τίποτα να χάσω. Πιο πολύ σε βρίσκω στους αριθμούς.
...¨Μονάχος βρες την άκρη της κλωστής.¨  Και ξεκίνα πάλι.!
Ίσως αυτό να ήταν το καλύτερο και για την Πολυδούρη. Να ξεκινούσε πάλι, να μην αγαπούσε τόσο πολύ τον καταραμένο της ποιητή. 

Saturday 16 October 2010

Et puis je fume..

Χαιρετώ απ’ το κρύο Montpellier. 
Καλά ενε τζαι τόσο κρύο, μουρμουρώ όπως πάντα..
Λοιπόν έχουμε και λέμε… Έτσι μπαμ μπαμ γιατί έχουμε τζ’ άλλες δουλειές.
1ον. Εκατάντησε κουραστικός. Ας τον σταματήσει κάποιος. Κάθε τρεις τζαι λίο κάτι θυμάται να αποφάσισει, τζαι να κάμει μια ολόκληρη χώρα να ξεσηκωθεί, να παραλύσει, να φυρτεί της απεργίας.  Ο λόγος για τον κύριο Sarkozy, που έσχει το βίτσιο, γουστάρει το αλήθκεια, να παγώνει την χώρα. Πως γίνεται ολόκληρη Γαλλία που τις 20 του Οκτώβρη να έσχει έλλειψη καυσίμων..;; Και τί μετά..; “παίρνω ένα ποδήλατο και φεύγω για τ’ αδύνατο..”;;
Βέβαια εν να μου πείτε ο δικός μας εν καλύτερος; Τρεις κουβέντες τον βάλεις να σου πει στα αγγλικά τζαι εν τα καταφέρνει. Έννε ανάγκη που εν ξέρει ιστορία, πολιτική και όλα τα σχετικά, εν ξέρει ούτε ξένες γλώσσες. Τι σκατά έκαμε τούτος ο μιτσής στο σχολείο; ..Γιατί ούτε στη γυμναστική επίενε, εν δεδομένο!!
2ον. Κύπριος στις Η.Π.Α., έταξε ένα εκατομμύριο δολάρια σε όποιον πάει να ξεβρακωθεί μπροστά που τον Ομπάμα! Εβρέθηκε ένας θκυο φορές πελλός, τζ’ επίε! Τζ’ εξαβρακώθηκε..! :/ (τι να πεις!)
Αλλά επειδή ο Κυπραίος, εν κυπραίος, αποφάσισε πως εν θα του δώκει τα λεφτά αν δεν επιβεβαιώσει ο Ομπάμα το συμβάν. Τζαι ο θκυο φορές πελλός, έστειλε μήνυμα του Ομπάμα (όπως στέλεις του Γιώρκου ασπούμε, τόσο απλά)  τζαι είπε του να φκει να πει οτι είδε τον τίτσιρο για να μεν χάσει τα λεφτά! Τζαι σκέφτου ολόκληρος Ομπάμα να φκει να πει, “Ναι είδα το πουλί του τάδε προχτές! Τζαι έσχει την τοοση”… Ρε μαλακαα πάμε καλά; Που τζίνο που πίνουν, αλήθκεια θέλω τζαι εγώ!! Εν που τούτα που ακούεις τζαι λουβάς που το γέλιο, τζ’ ότι τζ’ αν έσχεις, εξίασες το πηλέ!
3ον. Μα τι να πω για το 3ο? Που να χωστώ βασικά; Έσχει τόσα χρόνια, κάμω την φοινιτζιά! Έφκαλε το Χ, εκατάπια το, έφκαλε τις Τάσεις Αυτοκτονίας, εδυσκολεύτηκα λίο, αλλά εχώνεψα το! Τις Τσούλες εχόρεψα τες τζιόλας γιατί αρέσαν μου.... Αλλά ως δαμέ!!
Το Αγάπη είσαι εσύ, λυπούμαι Αννούλα του χιονιά! ΑΛΛΑ Αρνούμαι να το τραγουδήσω, να το χορέψω, γενικά να το ακούσω ως το τέλος! Η πρώτη στροφή ήταν αρκετή! Γιατί αν δεν ηφκάλεις τραούδι το 2010 που να μιλά για κομένα νύσχια, τζαι σούσαμια που κουλούρκα εν είσαι άδρωπος! Εν είσαι ο Καρβέλας εκατάλαβες;
Τζι έχω τον ικανό το επόμενο που να γράψει να μιλά για τις μεσοδακτυλιές του! Που τζίνα τα παρατράγουδα που γράφει για την εκπομπή της Πάνια, που τζίνα εν να διά τζαι της Βίσσης. Αλλά τζαι τζίνη, άλλη αχάπαρη! Δηλαδή, που να ξεκινήσει το “Face to Face” με τον Ρουβά εν να φκαίνει να του τραουδά για τα κομένα νύσχια του τζαι να τρίφεται πάνω του;  Ή για σουσάμια, παξιμάθκια τζ’ αλμυρά! Τζαι την ευγενή χορηγεία φέτος, αντί να την έσχει ο Johnnie Walker, εν να την έχουν οι φούρνοι Ζορπά;;;;
4ον.  Στα πόσα είδη μαλάκα είμαστε;; 46 -47 ?!! τζαι πάμε κόμα..! τζαι δώστου γέλιο, τζαί δώστου πίεση! Τζαι εν ώσπου να της δώκει τον πάτσο τζαι να θωρεί αστερούθκια.. Θελώ τζι εγώ να το κάμω τούτο, η αλήθκεια! Επειδή ως γνωστόν υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αγαπάς.. Εγώ ευτυχώς που ‘χω τζαι ταλέντο, γιατί αν δεν το ‘χα με τούτο, πεε! εν θα με αγάπα κανένας, εν θα είχα φίλους.. (ναι ok, ξέρω ότι ήταν να ‘χα φίλους, μεν αντακώσετε τα τηλέφωνα ούλοι σας τωρά για να το διαψεύσετε. Για να το λαλώ εγώ, κάτι ξέρω.! Που τζίνα που μου ‘μαθε ο ξερόλας μη χέσω.) 
5ον. Μεν ξανακούσω την ηλίθια ατάκα « Τυχαίο, δεν νομίζω».! Στ’ αρχίδια μου αν νομίζεις, τζ’ αν δεν νομίζεις. Copάες ούλοι σας..! Κρουσμένοι!! Μαγκωμένοι! Ότι σας μπίουν πιπιλάτε το, κανεί εν ενεκατσιάσετε;;
6ον. Ακόμα να δω Xfactor! Φοούμαι η αλήθκεια.! Επαρέτησα τζαι τα Μυστικά της Εδέμ, τζαι την ζωή της άλλης, επειδή παν λίο με το κούντημα, παν λίο με το στανιό τους, τζαι ώσπου να μας πουν ήντα που να γίνει εν να φαν την δική μου ζωή! Θωρώ όμως Grey’s Anatomy, τζαι δε τζαι να δεις τις νύχτες εν τζιμούμαι..!
Αρέσκει μου που ήταν τζαι μπαμ μπαμ τούτο! Πάλε έγραψα θκύο σελίδες, η αθκιασερή…! Έχω τζ’ άλλα να πω, αλλά την επόμενη φορά, γιατί αν κλείσουν τα πανεπιστήμια εν να είμαι ακόμα πιο αθκιασερή..! Τζινη την Αγγλία, η αλήθκεια σκέφτουμαι την σοβαρά, μες τον Νιόμβρη!
-       Έτσι shella ;;
-       Έτσιιι shellooo μου!!!  ....τα φιλιά μου!



Wednesday 13 October 2010

Η Ομορφιά του Θέλω..


Παραμύθια, αλήθειες, νεράιδες και πράσινα άλογα.
Ξέρω πως τα παραμύθια κάποτε τελειώνουν, ξέρω πως εγώ δεν είμαι νεράιδα, μα είμαι στα σίγουρα διαθέσιμη.
Κι ανάμεσα σε όλα αυτά που ξέρω, υπάρχουν κι αυτά που θέλω, ή νοσταλγώ. Δεν έχει σημασία.
Θέλω να ξαναλειτουργήσει το Complice και να μαζευτούμε γι’ άλλη μια φορά, όλοι αυτοί που συχνάζαμε εκεί βράδυα ολόκληρα. Να μετράμε τελειωμένες μπουκάλες από Tariquet και να μιλάμε για κλουβιά, φυλακές, κοινωνίες και ζωές. Ίσως τελικά το Complice να ‘ταν ο συνδετικός μας κρίκος.
Θέλω όμως αν γίνει ποτέ ξανά αυτό, εσύ να μην υπάρχεις ανάμεσα μας. Να μην ξανάρθεις, ακούς; Ούτε σε στιγμές, ούτε σε φωτογραφίες. Να μην στοιχειώσεις άλλο την ζωή μου. Φτάνει, πάρε την σκιά σου και ζήσε αλλού.
Θέλω ακόμα, να ξυπνάω το πρωί και να βλέπω μια θάλασσα να περνάει κάτω απ’ το παράθυρο μου και τον ήλιο να πίνει καφέ παρέα με το φεγγάρι.  Θέλω στο δρόμο ν’ ακούω φωνές και γέλια, να μου θυμίζουν τα όμορφα χρόνια που ‘ζησα εδώ.
Ταξίδεψα σε φωτογραφίες, πήρα τον χρόνο πίσω, ζωντάνεψα στιγμές και σε βρήκα παντού. Κι η αλήθεια είναι πως θύμωσα. 
Και δεν θέλω να ‘μαι νεράιδα πια.

P.S. Λένε πως με τον χρόνο περνάει ο θυμός, η πίκρα κι όλα τα σχετικά και μένουν μόναχα οι γλυκές αναμνήσεις. Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα θυμώσω πολύ με τον χρόνο.

Monday 4 October 2010

Summertime and the living is easy




Άρκησα λίο αλλά έκαμα το, τζαι έκαμα το για σένα, για να μεν πελλάνεις στις επαναλήψεις..

Εγώ μιλώ; - 9 η πίκκα! .. τζ’ ένα φανταζέ καλοτζαίρι!!
Όϊ αλήθκεια, μπορεί να ελύσαμε τζαι να εστάξαμε μες το ξερονήσι, αλλά το καλοτζαίρι ήταν έξαλλο!
1ον. Επίαμε παντού! Εκτός τζίνο το γέριμο το camping που θέλω να δω πότε σκατά εν να κατάφερουμε να πάμε.. αλλά όπως τζαι να ‘σχει εμάθαν μας στη Λεμεσό, στον Πρωταρά, στην Λάρνακα, ως τζαι στην Πάφο εδείξαμε! Ναι, στην Πάφο μόνο εμείς εδείξαμε. -Γενική παρατήρηση και συμβουλή: ζητούνται επειγόντως κομμώτριες και στυλίστριες στην συγκεκριμένη επαρχία!-
Τζ’ αν πιεις λίο παραπάνω (μια πότσα ουίσκι μόνος σου πας την χαρά) τζαι έσχεις απορίες, εν έσχει πρόβλημα, είμαστε ούλες Θεές, εν παρεξηγούμε!
2ον. Πάντα έχω μες το ψυγείο μου τον DiCaprio έτσι βουτημένο μες τον πάγο, όπως ήταν μετά που εβυθίστηκε ο Τιτανικός. Έτσι τζαμέ μες την γωνιά, δίπλα που το λάχανο τζαι το μαχαλλεπί της Δράκου, που ως τζαι για το μαχαλλεπί της Πανδώρας, Έπρησε!
3ον. Επρήσαν τζ’ άλλοι η αλήθκεια τούτο καλοτζαίρι..  Τσίνοι που έχουν τόσα κόμπλεξ, που επειδή εν τόσα πολλά νομίζουν πως εν τζαι τα δυνατά τους σημεία. Τζαι έτσι ξαφνικά εγίναν μου ούλοι, Άντρες βαρετοί τζ’ ασήκωτοι, ρήτορες, έξυπνοι, μιλούν ποτζί, μιλούν ποδά, ξαναμιλούν, εν φκάλουν κοινώς φάουσα... αλλά τζ’ ο Θεός να κατεβεί πάλε γελείες ένι.. Πήα τα γέριμα, που τζίν’ το 3, στο 7! Μεν κόφκεις πίσω.
..εν θα προλάβεις την ζωή τζαι μιαν την έσχεις.

Αλλά!! Βάλε λάδι κι έλα βράδυ.. φέρε και το όπλο σου τζαι που να μας δεις με το cabrio, το καφέ πάντα, εε πέξε μας..? κουλή!
 4ον.  ¨Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα, φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα¨... τα πιο όμορφα γενέθλια, τα πιο ξεχωριστά! Και με την Μόνικα να τραγουδά Ρουβά! Το Chivas, στη κυρία επειδή ήταν θεά!
5ον.  Επίαμε τζαι στο Villa empa, αλλά τίποτε εν έμπενε η αλήθκεια. Επίαμε και στο Little Buddha Bar, τζαι μετά εκαταλήξαμε στο Zoo να ακούμε σε επανάληψη (επειδή ο Βρεττός εν έσχει άλλα τραούθκια) το “πού θα φτάσω πού, μαζί σου πάω παντού και στη κόλαση και στον παράδεισο κι αν έχεις όρεξη μέχρι την άβυσσο”. Πε τζαι να πεις, έμαθα το! Τζαι Πλυν 2 επίαμε, τζαι επέρασα γαμάααατα. Εγώ πάντα! Άνθρωπος της ποιότητας μη χέσω! Βαλάντω, βαλάντω εσύ κάνεις κουμάντο!! Δεν κατεβαααίνω, αν είν’ η αγάπη ένα τρένοοοο! Θεααα στη συναυλία!
Εφκήκε τζ’ η Βίσση όπως το φωτιστικό, το αναμμένο. Αν εσβήναν ούλα τα φώτα τζίνη ήταν να λάμπει κόμα.. τζαι που την πολλήν την κόκα, τζαι Γιαννή να την εφωνάζαν, τζίνη την ώρα ήταν να εγύριζε.. Αλλά ήταν απόλυτη για άλλη μια φορά.!! 

Summertime and the living is easy ll

6ον. Τα κορίτσια ξενυχτάνε μόνα ή δυο δυο... οοοο. Εε;  Έτσι κάνω κι εγώ! Πέζει κανένα Σάββατο, να πάμε Λάρνακα, στα Μυστικά της Εδέμ; Να μας κράξουν λίο, καλέ μου..! Να μας μάθουν τζαι τζίνοι που εν μας ξέρουν.. Αμφιβάλλω αν έσχει άνθρωπο που εν μας ξέρει τσιμέσα, ειδικά μετά τις τελευταίες μας εμφανίσεις!! Εδείξαμε πάλε!
7ον.  Ένας άνθρωπος εν μας ήξερε τουτο καλοτσαίρι, τζι έκατσε για λίο (καλά το λίο εν σχετικό) να μας γνωρίσει. Ε, ο φτωχός εμαρμάρωσε.. Πορσελάνη! Που τζίνες που στολίζουν μες τις γωνιές. Την επόμενη φορά, έκαμε τζαι τον φύλακα. Αλήθκεια φκένει τζαι σε σσιλλούι, που τζίνα που σούζουν την κελλέ τους μια δεξιάα, μια αριστεράα, μια δεξιά. φτάνει. Τζ’ έμεις οι γάροι επεριπέζαμε τον μπροστά στα μάθκια του. Αλήθκεια, άκουε τζ’ την νύχτα, επειδή εγώ εδυσκολεύκουμουν να καταλάβω αν ανάπνεε γενικά.
8ον. Εμάθαν μας τζαι στα καλά καθούμενα. Για καφέ, τάβλι (να πέρνω διπλά του Κ.). Να βρίσκουμε μια σπάσμα κόσμο, να ξεθάψουμε την ταραντούλα του Αλκίνοου που εφκήκε στο γυρό, να την βάλουμε σε βάζο (ο Λουκάς φυσικά), να την στείλουμε στα Λεύκαρα, να πεθάνει σε μια φτομάδα. Μαλάκα Ο,τι να ναι όμως σε τζίνο τον καφενέ.
Γι’ αυτό επίαμε τζαι Μυσταγωγεία. Λίο βέβαια, τζι έμεινε με το παράπονο ο Πανίκος. Αγαπώ Πανίκο άμαν τον πιάνει το ποτό τζαι λαλεί τις ιστορίες της ζωής του.. «Εν είμαι κακός άνθρωπος, ούτε καλός. Απλά διαφορετικός» Cheers άνθρωπε μου!! 9 χρόνια ο μόνος άνθρωπος που μας αντέχει ακόμα. Που μας εμεγάλωσε, τζαι που πάντα έσχει τον τρόπο να με κάμει να ταξιδεύκω μακριά..
9ον. Ταξίδια! Βάμος Αλάνια βάμοοοος!! Άλλοι παν στη Μύκονο, τζι άλλοι πετάσσουνται μες σ’ ένα τέταρτο στη Λεμεσό. Μες σε τζίνο το τέταρτο όμως νιώθεις ότι έκαμες τον γύρο του κόσμου. Η απόλαυση του να βρίσκεσαι συνταξιδιώτης (συνοδηγός) στο αυτοκίνητο του Κ., με το ipod του να σε στέλει κίτα κέλλα ουρανό- γη, πάτο – σύννεφα! ..και πάλι πίσω σπίτι.
10ον. Ξεχωριστοί άνθρωποι.. Χμ! Εγνώρισα δυο- τρεις. Εγνώρισα έναν που εν κορυφή στο να σε ξεναγεί στη Λευκωσία, αφού πάει με 40 μες τον δρόμο γιατί αν τον πιαν οι πάτσοι εκάηκε. Εγνώρισα έναν άλλον άνθρωπο που με έμαθε ξανά πως να μετρώ. ..και πάω να φτάσω το 8! (τα χρόνια σου εν τα φτάνω ευτυχώς) Τζαι τέλος εγνώρισα ακόμα έναν, που του αφιερώνω και τούτη ανάρτηση για να έσχει να γεμώνει τις νύχτες του, τζαι να σταματήσει να ακούει Μποφίλιου (όσο Θεά τζ’ αν ήταν στη συναυλία).. ένα πεζοδρόμιο (και όι με την κακή έννοια), τζαι μια αγκαλιά, ήταν αρκετά για να ξέρω και να ξέρεις.
Πλέον βλέπω στο παράθυρο μου την εικόνα του χειμώνα.. Καλή αντάμωση.! Τα φιλιά μου και την αγάπη μου απ’ το νότο της Γαλλίας.