6ον. Τα κορίτσια ξενυχτάνε μόνα ή δυο δυο... οοοο. Εε; Έτσι κάνω κι εγώ! Πέζει κανένα Σάββατο, να πάμε Λάρνακα, στα Μυστικά της Εδέμ; Να μας κράξουν λίο, καλέ μου..! Να μας μάθουν τζαι τζίνοι που εν μας ξέρουν.. Αμφιβάλλω αν έσχει άνθρωπο που εν μας ξέρει τσιμέσα, ειδικά μετά τις τελευταίες μας εμφανίσεις!! Εδείξαμε πάλε!
7ον. Ένας άνθρωπος εν μας ήξερε τουτο καλοτσαίρι, τζι έκατσε για λίο (καλά το λίο εν σχετικό) να μας γνωρίσει. Ε, ο φτωχός εμαρμάρωσε.. Πορσελάνη! Που τζίνες που στολίζουν μες τις γωνιές. Την επόμενη φορά, έκαμε τζαι τον φύλακα. Αλήθκεια φκένει τζαι σε σσιλλούι, που τζίνα που σούζουν την κελλέ τους μια δεξιάα, μια αριστεράα, μια δεξιά. φτάνει. Τζ’ έμεις οι γάροι επεριπέζαμε τον μπροστά στα μάθκια του. Αλήθκεια, άκουε τζ’ την νύχτα, επειδή εγώ εδυσκολεύκουμουν να καταλάβω αν ανάπνεε γενικά.
8ον. Εμάθαν μας τζαι στα καλά καθούμενα. Για καφέ, τάβλι (να πέρνω διπλά του Κ.). Να βρίσκουμε μια σπάσμα κόσμο, να ξεθάψουμε την ταραντούλα του Αλκίνοου που εφκήκε στο γυρό, να την βάλουμε σε βάζο (ο Λουκάς φυσικά), να την στείλουμε στα Λεύκαρα, να πεθάνει σε μια φτομάδα. Μαλάκα Ο,τι να ναι όμως σε τζίνο τον καφενέ.
Γι’ αυτό επίαμε τζαι Μυσταγωγεία. Λίο βέβαια, τζι έμεινε με το παράπονο ο Πανίκος. Αγαπώ Πανίκο άμαν τον πιάνει το ποτό τζαι λαλεί τις ιστορίες της ζωής του.. «Εν είμαι κακός άνθρωπος, ούτε καλός. Απλά διαφορετικός» Cheers άνθρωπε μου!! 9 χρόνια ο μόνος άνθρωπος που μας αντέχει ακόμα. Που μας εμεγάλωσε, τζαι που πάντα έσχει τον τρόπο να με κάμει να ταξιδεύκω μακριά..
9ον. Ταξίδια! Βάμος Αλάνια βάμοοοος!! Άλλοι παν στη Μύκονο, τζι άλλοι πετάσσουνται μες σ’ ένα τέταρτο στη Λεμεσό. Μες σε τζίνο το τέταρτο όμως νιώθεις ότι έκαμες τον γύρο του κόσμου. Η απόλαυση του να βρίσκεσαι συνταξιδιώτης (συνοδηγός) στο αυτοκίνητο του Κ., με το ipod του να σε στέλει κίτα κέλλα ουρανό- γη, πάτο – σύννεφα! ..και πάλι πίσω σπίτι.
10ον. Ξεχωριστοί άνθρωποι.. Χμ! Εγνώρισα δυο- τρεις. Εγνώρισα έναν που εν κορυφή στο να σε ξεναγεί στη Λευκωσία, αφού πάει με 40 μες τον δρόμο γιατί αν τον πιαν οι πάτσοι εκάηκε. Εγνώρισα έναν άλλον άνθρωπο που με έμαθε ξανά πως να μετρώ. ..και πάω να φτάσω το 8! (τα χρόνια σου εν τα φτάνω ευτυχώς) Τζαι τέλος εγνώρισα ακόμα έναν, που του αφιερώνω και τούτη ανάρτηση για να έσχει να γεμώνει τις νύχτες του, τζαι να σταματήσει να ακούει Μποφίλιου (όσο Θεά τζ’ αν ήταν στη συναυλία).. ένα πεζοδρόμιο (και όι με την κακή έννοια), τζαι μια αγκαλιά, ήταν αρκετά για να ξέρω και να ξέρεις.
Πλέον βλέπω στο παράθυρο μου την εικόνα του χειμώνα.. Καλή αντάμωση.! Τα φιλιά μου και την αγάπη μου απ’ το νότο της Γαλλίας.
