Tuesday 25 December 2012

Χρόνια πολλά, καλά, γερά με υγεία.

~ Αγάπη και φιλιά σε κάτι φάτσες που όσο κι αν ταξιδέψω όσο μακριά κι αν πάω, τις κουβαλάω πάντα μαζί μου.. Μου λείπετε.


Monday 24 December 2012

Καλημέρα. Καλό μας ταξίδι.

Saturday 22 December 2012

βρήκα. ..αυτό.





12. ΘΑ ΠΑΜΕ-ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ 2012

Τουλάχιστον να μη βρέξει...Αυτό μόνο, 
και θα τα καταφέρουμε. Και ας μην ήταν
και χειμώνας, γαμώτο... Όμως έτσι είναι, δεν
αλλάζει. Είχα ξαναπεράσει απο δώ, παιδί, αλλά
δεν θυμάμαι πια τον δρόμο. Αν κάνω λάθος, θα
μας καταπιούν τα ίδια μας τα βήματα. Εκεί που
θα πηγαίνουμε, θα μικραίνουμε, θα χαθούμε, θα
ξεχαστούμε. Πρώτη φορά η ζωή μου στα χέρια
μου. Σαν ξένο μωρό. Αλλά δεν υπάρχουν ξένα
μωρά. Πρέπει να το πάρω στα χέρια.

Πως παίρνεις την ζωή σου στα χέρια σου; Πως
πραγματώνεται αυτή η ωραία και λεβέντικη
φράση των βιβλίων; Κατ’ αρχήν, από που 
την πιάνεις; από που πιάνεται η ζωή; από τι
ξεκινάς; Άχαρος στα μερεμέτια, ανέπνευστος
στις πατέντες, και αν δε μου μαγειρέψεις
πέθανα! Με τρελαίνει ό,τιδήποτε μηχανικό
δεν καταλαβαίνω, παραλύω όταν χαλάνε
μηχανήματα που δεν κατέχω την λογική τους, 
που εξαρτώμαι από τους εξειδικευμένους, 
χαμένος στην έρημο, ένας χρήστης. Αυτό. Ένας
σκέτος χρήστης μηχανημάτων.

"Που με πας;"

Νύχτα με κομμένο το ρεύμα παντού και 
έναν φακό στο στόμα, πρέπει να βρω κάπου
να κοιμηθούμε απόψε. Στα χέρια μου κρατάω
ανθρώπους πια, δε με παίρνει να τα έχω 
στις τσέπες και να κατεβαίνω τον δρόμο
σφυρίζοντας, γκόμενος και άνετος. Υπάρχουν
μάτια που με κοιτάζουν, κόκκινα, έτοιμα για 
κλάμματα, νυσταγμένα. Πως διάολο βρίσκεις
τον δρόμο;

"Που με πας;"

Κάποιος σοφός μου είχε πει κάποτε πως
πρέπει οπωσδήποτε στο τέλος να έχει να πεις
μια ιστορία. Τουλάχιστον αυτό, μια ιστορία.
Μαντάρω τα ρούχα μου, ρελιάζω τι λέξεις, 
πρέπει από κάπου να το πιάσω. Από χρήστης, 
δημιουργός. Από συνδρομητής Θεός. Δεν
ξέρω ούτε τι ώρα είναι. Πόση ώρα έχει που
έχει νυχτώσει και πόσο κρατάει η νύχτα εδώ.
Αν κοντεύει να ξημερώσει, μπορεί και να
αντέξουμε. Αλλά δεν μπορώ να ελπίζω σε αυτό.
Πρέπει άμεσα να βρω κάπου να κοιμηθούμε
απόψε. Ναι, αυτό πρώτα από όλα. Μπορεί
να είμαστε τυχεροί. Κάποιοι έφυγαν βιαστικά και
άφησαν τα σπίτια τους ανοιχτά και τα ψυγεία
στην μπρίζα. 

"Που με πας;"

Δεν ξέρω και πόση μπαταρία έχει ο φακός.
Σοφία, Νικολέτα, "αν με αγκαλιάσεις πολύ
σφιχτά, θα βγάλει φως ο λαιμός μου" της λέω.
Το κάνει. Με τα παιχνίδια γίνεται. Θα νομίζει
πως έχω χαλάσει. Πρέπει να σκεφτώ. Χωρίς να
σταματήσω να αισθάνομαι. Αλλά επείγει ένα
μέρος να βγει η νύχτα. Σαν ιερή αποστολή, να
μας παραδώσω στο μέλλον. Άθικτους.

Το πρωί θα βρούμε κι άλλους. Θα έρχονται
από τον ορίζοντα, τις πόλεις, τη θάλασσα...
Θα πλησιάσουμε, θα αρχίσουμε πάλι. Να μία
φωτεινή σκέψη! Οι άλλοι. Οι "σαν κι εμάς".
Σαν αγουροξυπνημένα κουτάβια, με πρησμένα
μάτια, έχοντας νικήσει το πιο δύσκολο βράδυ
της ζωής μας, θα κηδέψουμε τις απώλειες, θα
πούμε μόνο ένα "πάμε;" και θα πάμε...





Wednesday 12 December 2012

Monday 3 December 2012

~ Kali idea na stamatisw na skeftomai.

Sunday 2 December 2012

Ollandia akouei?? ~ agapw.

Wednesday 28 November 2012


να σε βλέπω να γελάς, ζωγράφε μου.
..και να θυμάσαι.


                                                                                 λιονταράκι.        

http://www.youtube.com/watch?v=P2h5_WSEudA
Na eisai douleia (wra 09h30) kai na pezei sto radio to 'Mama Gernaw'.
"Και σκεφτομαι που πινω κοκα κολα, για να'ναι παντα ιδια αλλαζουν ολα.."
Kalimera C.

Tuesday 27 November 2012

But I'm a creep, I'm a weirdo.

Saturday 24 November 2012

HIM - The Funeral Of Hearts

'06.





:)



                                        σκάσε και πίνε..





Tuesday 20 November 2012

ευχαριστώ..για πάντα.
λιονταράκι


Όταν μου λείπεις... 


Monday 19 November 2012

Μέχρι το τέλος η ψυχή ...

Δε φεύγω για παλικαριά αλλά που μου 'πεσε βαριά μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία.







Ζητείται έρωτας στο 622.


Ξυπνάς, κοιτάς το κινητό με την ελπίδα ότι σου έχει ήδη στείλει μήνυμα που λέει ‘καλημέρα αγάπη μου’ – δεν έχεις μήνυμα - , ανάβεις τον υπολογιστή, φτιάχνεις καφέ. Ανοίγεις τα παντζούρια, ωραία μέρα μα εσύ δεν είχες μήνυμα που να λέει ‘καλημέρα αγάπη μου’. Σου καίει ο καφές την γλώσσα  - πόσο λάθος ξεκίνησε αυτή η μέρα, σκέφτεσαι.  Διαβάζεις ειδήσεις στις ηλεκτρονικές εφημερίδες: ληστείες, ένας βιασμός, ένας πόλεμος κι ένα δυστύχημα. Προσπερνάς. Φτάνεις στο προφίλ του και ψάχνεις να δεις τι ώρα κοιμήθηκε χτες, αν πέρασε καλά εκεί που πήγε, αν μέθυσε, πόσες γνώρισε και τις έκανε φίλες και γιατί δεν σου ‘στειλε ένα μήνυμα που να λέει ‘καλημέρα αγάπη μου’. Αρπάζεις το κινητό, βλέπεις τελευταίες κλήσεις και μηνύματα. Η μάνα σου, η σπιτονοικοκυρά για το νοίκι και μηνύματα από δυο τρεις φίλους για ποτό που βεβαίως βεβαίως δεν απάντησες ποτέ σου. Σκέψη στη σκέψη κι ο καφές κρύωσε. Φτιάχνεις ακόμη έναν. Αυτός θα σε κάνει καλύτερα, λες. Ίσως χαμογελάσεις. Ίσως να δεις κάτι που να σου φανεί εξίσου καλό με ένα δικό του μήνυμα που θα λέει ‘καλημέρα αγάπη μου’. Κι ας κοντεύει μεσημέρι. Κι ας έχει περάσει μια βδομάδα.
Η αγάπη μάλλον δεν μένει πια εδώ. Μάλλον δεν την χωρούσε το σπίτι με το απλήρωτο νοίκι.
....
Παίρνεις μπουφάν, τσάντα, κλειδιά. Θέλεις λες, να ξεσκάσεις γιατί αν συνεχίσεις να πίνεις καφέδες, να καταπίνεις χάπια, να αδειάζεις μπουκάλια σίγουρα μετά θα ‘ναι πολύ αργά για να φέρεις οτιδήποτε πίσω. Ξεκινάς το αμάξι,το ραδιόφωνο δεν σταματά να παίζει τραγούδια που αγαπήσατε μαζί. Το ραδιόφωνο φταίει που το αμάξι σου σταμάτησε έξω απ’το σπίτι του. Ναι, αυτό φταίει. Κατεβαίνεις βιαστική. Δεν ξέρεις τι κάνεις, αν χάνεις ή αν κερδίζεις. Έχει νυχτώσει, τι θα του πεις; Τι κάνεις εκεί;  - Τίποτα δεν θα του πεις. Θα τον αρπάξεις και θα τον φιλήσεις. Αν είναι να τελειώσει αυτή η σχέση ας τελειώσει γλυκά, ας τελειώσει μ’ ένα φιλί. Βλέπεις φώτα, χτυπάς την πόρτα. Η καρδιά σου χτυπάει τόσο δυνατά που σου κόβει την ανάσα. Γιατί πήγες; Γιατί αργεί; Γιατί δεν ανοίγει; Κάνεις μεταβολή και φεύγεις. Θυμάσαι πως τα φώτα τα αφήνει αναμμένα για να βλέπει τα ξημερώματα που γυρνάει στο σπίτι. – Φουσκωμένοι λογαριασμοί. Καθώς περπατάς για να φτάσεις στο αμάξι αρχίζουν ξανά οι σκέψεις. Πού είναι; Με ποιούς; Αύριο δουλεύει. Τι ώρα θα κοιμηθεί και τι ώρα θα ξυπνήσει; Έξω κάνει κρύο, ντύθηκε ζεστά; Κι αν ναι, τι έβαλε; Ξεκινάς την μηχανή. Επιλογές : ή επιστρέφεις στο σπίτι ή τον ψάχνεις σαν τρελή σε όλη την πόλη, σε στέκια, σε σπίτια φίλων. Κι όταν τον βρεις τι θα του πεις; Τι έψαχνες και βρέθηκες εκεί; Το ‘είδα φως και μπήκα’ προφανώς δεν θα είναι καλή δικαιολογία. Το ‘δεν ήθελα κάτι συγκεκριμένο απλώς να πω μια καλησπέρα’, ούτε καν. Αποφασίζεις να γυρίσεις στο σπίτι. Εσύ, μια φορά προσπάθησες να εξευτελιστείς για χάρη του έρωτα σου, έφτασες μέχρι την πόρτα του μα αυτός έλειπε. Εσύ πάντως προσπάθησες. Τώρα δεν χρωστάς σε κανέναν. Μονάχα στον εγωισμό σου που τον γάμησες για ακόμη μια φορά. Και τι πήρες για αντάλλαγμα; Τον πούλο. Αυτό σου αξίζει, σκέφτεσαι. Δεν κάνεις εσύ για έρωτες και τα σχετικά. Κάθε φορά στα ίδια καταλήγεις. Στα πατώματα εσύ κι οι πρώην σου να προχωρούν λες και δεν κράτησαν τίποτα. Ούτε μια στιγμή. Αντιθέτως προχωρούν για την επόμενη περιπέτεια, για το επόμενο ταξίδι, τον επόμενο έρωτα.
...
Όμως κι εσύ το ‘χεις μάθει πια καλά πως ‘ο έρωτας με έρωτα περνάει’. Χρειάζεται μόνο νέα πρόσωπα, δειλά βλέμματα και μερικά χαμόγελα γεμάτα υποσχέσεις. Το ξέρεις καλά πως αυτή είν’ η γιατρειά σου. Το καινούριο. Το άγνωστο.  Γίνε εσύ αυτή τη φορά, η πρώτη που θα πει ‘Αντίο αγάπη μου’ και τράβα αλλού να βρεις αυτόν που τις λέξεις θα τις κάνει πάντα πράξεις, που οι λέξεις του θα’ναι απ’τις Ακριβές. Ζήσε έναν έρωτα που θα ‘ναι κομμάτι απο’σένα, που χωρίς εσένα η ζωή του· που χωρίς εσένα ζωή δεν θα ‘χει. Ζήτα έναν έρωτα στα μέτρα σου.
Μην κοιτάς πίσω λοιπόν, μην κλαις άλλο για το παρελθόν. Άστο να πεθάνει πριν να σε πεθάνει αυτό. Κοίτα να περνάς καλά το σήμερα, κοίτα να φτιάξεις όμορφα το αύριο. Κοίτα να αγαπηθείς...γιατί άλλη ζωή δεν έχει.
Au revoir.



Friday 16 November 2012

ανυπομονούσα. είχα χρόνια να στολίσω χριστουγεννιάτικο δέντρο με την οικογένεια μου. Πάντα γύριζα στο σπίτι κι ήταν όλα έτοιμα, μαγικά, γιορτινά. Απόψε μετά από 6 χρόνια το απόλαυσα. Χριστουγεννιάτικα τραγούδια, φωτάκια, στολίδια  - Χαμόγελα.
(τα υπόλοιπα είναι απλά ασήμαντα.)

Άλλωστε ... Ένα Λονδίνο μας περιμένει!




Αυτό είναι το 'για πάντα'.

Και θα σ'αγαπώ μέχρι να λιώσουν οι πάγοι στον Βόρειο Πόλο - μέχρι να καταργηθεί η βαρύτητα στη γη - μέχρι να ταιριάξει ο Υδροχοος με τον Σκορπιό - μέχρι να τα φτιάξουν οι σκύλοι με τις γάτες και μέχρι να γεμίσει ο ουρανός ιπτάμενους ελέφαντες. Σ' αγαπώ, μέχρι να γίνουν οι πιγκουίνοι φούξια και μέχρι να γίνει πρόεδρος της Αμερικής ο Φίντελ Κάστρο. 

..Κι αυτό είναι το για πάντα.





Thursday 15 November 2012

Aπόψε θα ‘θελα να 'μουν στο σπίτι μου. Στο ξύλινο ζεστό καταφύγιο που είχα φτιάξει με αγάπη. που έζησα παρέα με την μοναξιά μου, τις σκιές, τις φωνές, τις ζωγραφιές στους τοίχους. ... Την ιστορία που εγώ είχα φτιάξει και κανείς άλλος δεν χωρούσε σ’αυτήν. 
Μόνο τα Διάφανα, το λευκό κρασί και λίγο φως.  

Κι αφού εκεί ξεχνιόμουνα απ’την ζωή, εκεί αγαπούσα όλο και πιο πολύ το σκοτάδι - τώρα μου λείπει. Τώρα το έχω ανάγκη. Είναι απ’αυτές τις μέρες του χρόνου, του χειμώνα που η σιωπή γίνεται απαραίτητη, που μια βόλτα στο κρύο -μέχρι το πιο κοντινό περίπτερο για φιλτράκια – μοιάζει ιδανική. Μόνο που λείπουνε τα γραφικά δρομάκια, μόνο που λείπουνε οι φοιτητές στους δρόμους που δίνονται σ’έναν άχαρο σκοπό καπνίζοντας και πίνοντας. κι εγώ που ποτέ δεν τους φοβήθηκα περπατούσα ανάμεσα τους κι ένιωθα πως είναι να είσαι ελεύθερη, πως είναι να είσαι αόρατη. Κι έτσι τα ξεχνούσα όλα. Προβλήματα και σκοτούρες. Κουβαλούσα πάντα μια θλίψη παρέα  μα κανέναν δεν ένοιαζε, κανένας δεν την φοβήθηκε. 
- Μα απόψε την φοβάμαι εγώ. Γιατί επέστρεψε. Και έλεγα πως πέρασε ο καιρός και με λησμόνησε.  Ψέματα έλεγα. Πάντα κρύβοταν πίσω απ’την σκιά μου, όπως τότε με τους φανταστικούς φίλους που είχα όταν ήμουνα παιδί. Περίμεναν πάντα την κατάλληλη στιγμή.
Κι έτσι για άλλη μια φορά παραδίνομαι. Στο ρυθμό της, στη λήθη της. Κι ας με πάει όπου θέλει. Κουράστηκα να πηγαίνω κόντρα. Όταν αγαπάω δίνομαι κι αφήνομαι. Μα στο τέλος πάντα ξαπλώνω πλάϊ στη θλίψη μου και την ευχαριστώ που αν μη τι άλλο, αυτή υπάρχει ακόμη.

Δ.






1o :





2ο :




Monday 12 November 2012

Thursday 8 November 2012

Melanie Martinez I think im crazy

C, wraio to 'mikro zouzounaki'. twra ivra wra na to akousw!
:)



Έχω ένα κόμπο στο λαιμό
και μια θηλιά που όλο στενεύει.
Έλα και κάνε μουσική
την τρέλα που με διαφεντεύει.
Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς,
τραγούδησέ τες να χαρείς..
..
Μ'ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι.

Monday 5 November 2012

Monday 29 October 2012

For You.

If you love me, i'll make you a star in my universe.




Monday 22 October 2012

"Αξία έχει να αγαπάς κι αν σ'αγαπούν μαγκιά σου."   - dimentia -

Thursday 18 October 2012

μυρίζει ..παρελθόν.



Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα.
Αυτό.

Tuesday 16 October 2012

γιατί.. Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη.

Με συνοδηγό ένα ψάρι


Στο διπλανό κάθισμα να κολυμπάει ο Λουδοβίκος. Δε μιλάει, κοιτάει γύρω – γύρω. Κοιτάει – κολυμπάει – ξεχνάει. Αυτό δεν λένε; Εγώ βέβαια δεν το πιστεύω. Ο Λουδοβίκος, το παιδί, φαίνεται έξυπνο. Όλα τα θυμάται, είμαι σίγουρη.

Κοιτάει και προσπαθεί να καταλάβει που πάμε. Το παιδί το άκουσε. «Είναι δώρο.» - Χάρηκε. Τον είδα εγώ την ώρα που τον έβγαζε η κυρία από το ενυδρείο. Σπαρταρούσε απ’ την χαρά του.

Απορεί. Πώς σκατά γίνεται δώρο δίχως φιόγκο; Πηγαινοέρχεται μέσα στο σακούλι του ψάχνοντας να βρει γυάλα με φιόγκο. – Τίποτα. Αγχώνεται. Ξαφνικά του λείπει η ξεγνοιασιά του ενυδρείου. Εκεί που πίστεψε πως βρήκε την ζεστασιά της οικογένειας, το δικό του λιμάνι, ένα φυλλαράκι φαγητό μόνο γι’αυτόν, ξαφνικά το άγνωστο τον τρομάζει. Και αυτόν. Κι ενώ καθότανε ακίνητος και με κοιτούσε, μόλις συναντήθηκαν τα βλέμματα μας, ο Λουδοβίκος, το παιδί, γύρισε την πλάτη και τράβηξε γι’αλλού, στην άλλη άκρη του σακουλιού.

Έλα Λουδοβίκο, φτάσαμε.

Να προσέχεις το παιδί σου.

Monday 15 October 2012

αυτό για να μαθαίνεις.

Όταν δεν μπορείς να πεις αυτό που θες
και τα λόγια σου ζαλίζουν το κεφάλι
Τι τα θες τα παραμύθια, τι τα θες;
Με τα ψέματα δεν παίζουν οι μεγάλοι
κι εσύ παιδί, μικρό παιδί, κι αν θες
δεν είσαι πάλι

Όταν δεν μπορείς να πεις αυτό που θες
τράβα γρήγορα και βρες τον εαυτό σου
μιας και σήμερα και αύριο και χθες
θα τον έχεις αγαπούλα μου εχθρό σου
κι εσύ παιδί, μικρό παιδί, για βρες
το φυλαχτό σου

Όταν δεν μπορείς να πεις αυτό που θες
και τα λόγια σου ζαλίζουν το κεφάλι
Τι τα θες τα παραμύθια, τι τα θες;
Με τα ψέματα δεν παίζουν οι μεγάλοι

Στίχοι: Λίνα.
Μουσική: Σταμάτης.

Κάτι απο 2008...


 All the pretty little horses…
“Μονάχα η ομορφιά μένει κι υπογραμμίζει τη διαφορά μας” - ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΛΑΣ
 Καταρχήν, ένα μεγάλο ευχαριστώ κι ένα τεράστιο συγνώμη.
Το ευχαριστώ είναι για την αμέριστη συμπαράστασή σας - ηθική και υλική - ολα αυτά τα χρόνια.
Ανεξάρτητα από τις όποιες ικανότητες μπορεί να είχαμε είτε ως μεμονωμένες οντότητες είτε ως δημιουργικό σύνολο, η αλήθεια είναι ότι χωρίς εσάς δεν θα ήμασταν τίποτα.
Η συγνώμη είναι γιατί το τέλος μας δεν ήταν αντάξιο της μέχρι τώρα πορείας μας κι αυτό μας αφήνει μια πίκρα.
Ομως, ξέρετε, καμμιά φορά ο ηθικός ξεπεσμός, η βία και η μοχθηρότητα δεν αφήνουν χώρο για διαπραγματεύσεις. Κι έτσι ξαφνικά,πέφτει η αυλαία. Και αυτό είναι oλο.
Εσείς κοιτάξτε να διαφυλάξετε στο μυαλό και στην καρδιά σας το μικρό μας κληροδότημα - τιποτε άλλο δεν έχουμε - τη μουσική και τους στίχους μας, που τώρα πια σας ανήκει ολοκληρωτικά.
Και να μη στεναχωριέστε γιατί ό,τι εκτινάχθηκε με τέτοιο πάθος δε μπορεί να σβήσει εύκολα κι ας χάθηκε.
Τέλος της ιστορίας.
Τώρα τα παιδάκια θα αποσυρθούν στον παιδότοπό τους για να παίξουν με τα λέγκο τους και σε λίγο καιρό, όταν θα βγουν απο εκει, να είστε σίγουροι ότι θα έχουν καινούργιες ιστορίες να διηγηθούν και όμορφα οικοδομήματα να επιδείξουν.
Να προσέχετε τους εαυτούς σας και να θυμάστε καλά στην πορεία της ζωής σας τούτη τη φράση του Μάρκου Αυρήλιου ”ο καθένας αξίζει όσο αξίζουν αυτά για τα οποία φροντίζει”.
Η ομορφιά θα θριαμβεύσει. Μας προσμένουν οι μεγάλοι, οι απέραντοι δρόμοι.
Θα τα πούμε στη σκηνή.
Οι ταπεινοί σας σύντροφοι
ΤΑΣΟΣ ΜΑΧΑΣ, ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΡΔΗΣ, ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΡΟΔΟΣΤΟΓΛΟΥ, ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

Sunday 30 September 2012

Sunday 23 September 2012

Κάθε Φορά Μηδέν.


Μείναμε μόνοι σ’ αυτήν την πόλη. 

Αθήνα: Μελίνα, Αλίκη, Μαλβίνα.
- Εξάρχεια: ‘Οι Καταραμένοι ποιητές της πλατείας.’ Η Γώγου καθισμένη σ’ ένα μικρό καφενείο να γράφει ¨ξεφτίλα-μοναξιά-απελπισία. Κι ανάποδα. Εντάξει. Δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε. Μονάχα όταν βρέχει βυζαίνουμε κρυφά το δάχτυλό μας. Και καπνίζουμε.¨
Ένας πρίγκιπας με την κιθάρα του να τραγουδά ξανά  ‘Στην Κ.’, κι ο Άσιμος εκεί στην πλατεία να προφητεύει ¨..Το δίκιο μας εμπρός να βγάλουμε στους δρόμους, μπουρλότο και φωτιά σε κράτος κι αστυνόμους.
Τους είδες; - Τους θυμάσαι; Ήταν όλοι τους εκεί. Ο Θ. Ανεστόπουλος ντυμένος όπως πάντα στα μαύρα να διασταυρώνει το δρόμο, να μυρίζει ακόμη κάτι από ‘Διάφανα Κρίνα’ κι εγώ να κρατώ στα χέρια μου ένα βινύλιο με την υπογραφή του και τον τίτλο “Ως το τέλος”. – Κι αν δεν φτάσω;  Θα φτάσω μέχρι το Ζάππειο θα χαιρετήσω τον αγαπημένο μου, τον Καρυωτάκη, θα τον ακούσω να λέει “Μ’ είδαν προσπέρασαν όσοι αγαπάω, μόνος απόμεινα έρημος πάω.” - Κάτι θα ξέρει.
Αυτά θυμήθηκα περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας.
Μετά συνέχισα γι’ αλλού..

Montpellier Σεπτ. 2012
Βρέθηκα ξανά στο νότο με μια βαλίτσα στο χέρι. Αυτή τη φορά όχι για πολύ. Αυτή τη φορά έμεινα για λίγο, τόσο που πρόλαβα και περπάτησα σε αγαπημένα δρομάκια, κάθησα σε στέκια που με ταξίδεψαν χρόνια πίσω, θυμήθηκα πολλά νοστάλγησα άλλα τόσα... Κοίταξα γύρω μου, ένιωσα σαν κάτι να με ενοχλεί. Είδα τα νέα παιδιά, τους καινούριους φοιτητές αυτής της πόλης εκεί στην πλατεία να πίνουν, να τραγουδάνε, να γλεντάνε. Μεγάλωσα ψιθύρισα και προχώρησα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται με ή χωρίς εμάς. Τα φοιτητικά χρόνια, φυσικά δεν κρατάνε για πάντα, μα εγώ ξέρω ακόμη να ‘ταξιδεύω το εγώ μου’, να το φτάνω στην αρχή, εκεί στο σταθμό του τρένου, στο πρώτο βράδυ, στην πρώτη βαθιά αναπνοή. Τώρα όμως ξέρω πως θα κοιμηθώ στις 2, πως τη Δευτέρα έχω δουλειά, πως το Montpellier πια, θα’ναι για ‘μενα μια γλυκιά ανάμνηση που θα με ζεσταίνει πάντα με τις εικόνες του. Γιατί ό,τι ζήσαμε τότε, θα το κουβαλάμε μέσα μας για μια ζωή. Αυτή είναι εξάλλου κι η ιστορία μας.
Εις το επανιδείν όμορφη πόλη.
Ps. ..κι όλο φεύγω μακριά μα πάλι πίσω πάω, όμορφη διαδρομή πστά που την κρατάω.

Τώρα όμως πρέπει να γυρίσω σπίτι. Τώρα το ταξίδι τελειώνει.  Έχω να χτίσω ένα αύριο. Αφού πλέον  ‘έχω ειρήνη με το παρελθόν.’

Au revoir.

Thursday 20 September 2012

Tuesday 18 September 2012

..πικρά καλοκαίρια, έμαθα κοντά σου να περνώ.

Έχε γεια

μην κλαις.. το μαράζι, μάθε φυλαχτό να μην κρεμάς.
Να λες "Δεν πειράζει, θα'ρθει η άσπρη μέρα και για μας".






Sunday 29 July 2012

[φεύγω] Αλλιώτικος νόμος - Αλέκα Κανελλίδου

na ksipnas, twra. kai na psaxneis na deis an jino to minima irte, ides to, iparxei i apla an to efantastikes. euxaristw pou perases estw kai stis 5h30 to prwi. den allazoun etsi apla oi zwes mas. to kserw. opws kserw akomi, pos panta i diadromi gia spiti tha thimizei esena. - min dakrizeis gia mas. (etsi eprepe na apantiso j epses alla ejimoumun.)





jai sto blog giati dame o,ti mpei miniskei gia panta. sto fcb pernoun grigora..

Tuesday 24 July 2012

Καλωσήρθατε - Άρης Αλβανός

Καλωσήρθατε στον πλανήτη γη
κλειστά τα πόδια, ίσιο το κορμί και πάνω το κεφάλι
γιατί αν η μέρα φίλε μου - είν' ακριβή, κανείς δεν θα στην πάρει...


Δεν παίρνεις πια, δεν τηλεφωνείς.

Πάνε σχεδόν 10 χρόνια κι ο ταχυδρόμος ακόμη αφήνει γράμματα στ' όνομα σου. Ίσως να πρέπει να του εξηγήσω πως δεν μένεις πια εδώ. Εγώ είχα ξεχάσει αυτή την λεπτομέρεια. Ο ταχυδρόμος όμως τίποτα δεν ξεχνά. εκεί να ανοίγει πληγές ο καριόλης. Τέλοσπάντων σε ζητάνε για μια εκδήλωση. Τι να τους πω; Πέθανες; 

http://www.youtube.com/watch?v=G_SOkNfa1Cw

Monday 2 July 2012

Τι με ρωτάς, τι να σου λέω,
εδώ τα βλέπεις.
Θες με κρατάς κι αν δεν σου κάνω με επιστρέφεις.
~ δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκω.

Friday 15 June 2012

Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει...




Από μικροί μαθαίνουμε να χάνουμε
η απώλεια θα μπορούσε να 'ναι κούνια μας
δεν μπορείς να τα ΄χεις όλα
πρώτη φράση που μαθαίνουμε.

από μικροί πρέπει να μοιραζόμαστε
τα γλυκά και τα παιχνίδια με τ' αδέρφια μας
μάθε πλέον να μοιράζεσαι
κι έτσι δίνουμε ό,τι παίρνουμε.

και τα χρόνια περνάνε
και ό,τι τρώμε κερνάμε
δίνουμε ό,τι αποκτάμε
ώσπου κάτι τελειώνει...

και οι άνθρωποι φεύγουν
και εμείς δεν αντιδράμε.
Μάθαμε να ξεχνάμε
και να μένουμε μόνοι...


μα η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει
να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά
η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει 
πάντα...


                                                   - από τα πολύ αγαπημένα..

Wednesday 13 June 2012

Αγαπημένη μου:)

Tuesday 12 June 2012

Κάθε Φορά Μηδέν


Ετοιμάζομαι για σένα


‘Για σενα τράβαγα πιστόλι κι από φόβο μ’είχαν όλοι και δεν άντεχα στο πλάι μου ψυχή.’
Έτσι φαίνεται πως είναι όταν περιμένεις έναν άνθρωπο για όλη σου την ζωή. Όταν μεγαλώνεις για ‘κείνον. Μα όπως λέει και στο ρεφρέν ‘και περάσαν οι ζωές μας, δεν βρεθήκαμε ποτέ μας και την θέση την παίρνουνε σκιές.’
Ναι, έφτασαν οι μέρες του φωτός αλλά μ’άφησαν αδιάφορη. Φρόντισε μοναχα το ‘Εγώ μεγάλωνα για σένα’ να μου μάθει πως είναι να δίνεις τη ζωή σου, να πονάς, να κλαις και να κοιμάσαι πάλι μόνη. Σαν διαθέσιμη νεράιδα να προσπαθείς να βρεις ποια πόρτα έκλεισε κι εσύ δεν πρόλαβες να ακούσεις το αντίο. – Ίσως να μην είχε ανοίξει και ποτέ.
Κανείς βέβαια δεν σε ρώτησε τι ήθελες, τι μπορούσες. – έκλαψες;  Κανέναν δε νοιάζει, ακούς; Σήκωσε τώρα το κεφάλι και προχώρα. Ζήσε με τις σκιές σου που σ’αγαπάνε, που σε φροντίζουν, που σου λένε όσα θέλεις να ακούσεις , έτσι για να λες τη δυστυχία σου - γαλήνη. Αλοίμονο.
Ποιος δεν φοβάται, ποιος ειν’αυτός που λέει πως δεν πονάει σε μια μοναξιά;  Ο πρώτος ψεύτης κι ο πρώτος στη σειρά δειλός. 4 βήματα μακριά σου και πεθαίνει, σου φωνάζει μα δεν ακούς. Ποτέ σου δεν ακούς. Λες και δεν αναγνωρίζεις πια την φωνή της. Ίσως γιατί μεγάλωνε για σένα και γέρασε ή ίσως πάλι γιατί δεν την γνώρισες και ποτέ.
Πόσο όμορφη ήταν κάποτε αυτή η γυναίκα. έμοιαζε με μια αγάπη παιδική που είχε χρώμα και φρεσκάδα και χαρά.   
 ‘...και δεν άντεχα στο πλάι μου ψυχή.’
 Μα μέσα της όσο μεγάλωνε η παιδική αγάπη γινόταν αρρώστια που την ταλαιπωρούσε, την βασάνιζε. Είχε τ’όνομα σου, φορούσε τον εαυτό σου και κάθε τόσο της έπαιζε παιχνίδια, τέτοια που στο τέλος το ανθρωπάκι τρελάθηκε.
Κανέναν δεν άφηνε να πλησιάσει, να σε φτάσει. Σαν λυσσασμένο σκυλί προστάτευε την πλευρά σου στο κρεβάτι. Σε περίμενε, πότε στο παράθυρο βλέποντας τους περαστικούς ανθρώπους της ζωής της να την χαιρετάνε, με λύπηση βέβαια οι πιο πόλλοι και πότε στο κρεβάτι μ’ ένα ανάλαφρο νυχτικό έτσι για να μπορείς ακόμη και στο σκοτάδι να βρεις με ευκολία το μέσα της. – αυτό που έμεινε για πάντα ανέγγιχτο, για πάντα δικό σου, για πάντα δοσμένο σε μια παιδική αγάπη – που ίσως να μην υπήρξε και ποτέ.
Έτσι μεγάλωσε για σένα, ερωτεύτηκε για σένα, περιμένοντας (πάντα) εσένα.
Στα 4 λεπτά που κρατάει ένα τραγούδι κατάφερα να ταξιδέψω μακριά, σ’ανθρώπους που δεν ξέρω, που δεν γνώρισα ποτέ μου αλλά που στα σίγουρα αγάπησαν βαθιά, τόσο βαθιά που αφιέρωσαν όλη τους την ζωή περιμένοντας εκείνο που λέμε ‘το άλλο μισό.’ – που ίσως να μην υπήρξε και ποτέ.
Τώρα όμως έφτασα σπίτι. Τώρα το ταξίδι τελειώνει.

Au revoir. 

P.S.: Πάκι, ελπίζω να έκανα καλή δουλειά. Αφιερωμένο με πολλή αγάπη.



Saturday 9 June 2012

Να πας στο διάολο.. εγώ θα πάω όπου έχει φωτιά. 

Αναμενόμενο ότι θα 'γραφα κάτι για τα γεγονότα της Παρασκευής. Ναι, της περιβόητης εκείνης μέρας. Δεν θα άντεχα η ρουφιάνα να μην σχολίαζα το γελοίο - κακό μεν, αλλά γελοίο - σκηνικό που ζήσαμε όλοι μαζί στην όμορφη πόλη της Λεμεσού.


......

και μετά ξύπνησες. 

Apocalyptica - I Don't Care.



για να θυμάσαι..



Αυτός ο τύπος με την φυσαρμόνικα στη γωνιά του δρόμου είχε πιάσει δουλειά από νωρίς. Φορούσε μια τρύπια καφετί ρεπούμπλικα, ένα φουλάρι γυαλιστερό και κάτι κόκκινα σπορτέξ χωρίς κορδόνια.
Μια γλυκιά, τσακισμένη μελωδία, αφιερωμένη εξαιρετικά σ’αυτούς που χάθηκαν στους δρόμους της ζωής. Ίσως, γιατί νόμισαν πως η περιπλάνηση έκρυβε την απάντηση που γύρευαν. Ίσως, γιατί δεν γούσταραν καμιά απάντηση. Ίσως, γιατί δεν είδαν πουθενά κάποιο σήμα, για να οδηγηθούν. Κάποιο στέγαστρο, να κρύψουν, έστω και προσωρινα, τα όνειρα τους.
‘Ισως, γιατί ... αγάπησαν πολύ.”

Αλκυόνη Παπαδάκη
«Τι σου είναι η αγάπη τελικά»

Tuesday 17 April 2012

ΜΙΑ ΕΚΔΡΟΜΗ - ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ




Μια εκδρομή είναι η ζωή μου
Με μαγική διαδρομή
Έγιναν φίλοι μου και οι εχθροί μου
Και τραγουδάμε με μια φωνή

Εμένα και ο θάνατος
Μου φαίνεται γιορτή
Ένα λαχείο ειν' η ζωή
Ας είναι κι αμορτί
Λουλούδια για το χάροντα
Μπουζούκι και κιθάρα
Κι ένα ανοιχτό περίπτερο
Να πάρουμε τσιγάρα

Μια εκδρομή είναι η ζωή μου
Που θα τελειώσει κάποτε
Μα έπαιξα, γέλασα
Με την ψυχή μου
Και δεν κουράστηκα
Δεν έπληξα ποτέ

Εμένα και ο θάνατος
Μου φαίνεται γιορτή
Ένα λαχείο ειν' η ζωή
Ας είναι κι αμορτί
Λουλούδια για το χάροντα
Μπουζούκι και κιθάρα
Κι ένα ανοιχτό περίπτερο
Να πάρουμε τσιγάρα.

 - Καλό ταξίδι.

Sunday 4 March 2012

Και η ελπίδα μας έχει θαφτεί..


Βρε βρε σαν τα χιόνια...  Πάει καιρός απ’την τελευταία φορά που τα είπαμε κι αστείο θα ήταν να ρωτήσω αν σας έλειψα... Ακριβώς όμως επειδή πάει καιρός, αυτό τον μήνα δεν ξέρω από που να το πιάσω, γι’αυτό θα τα πούμε πολύ γενικά.
Ελληνισμός. Ελλάδα – Μητέρα Πατρίδα. Κληρονομιά. Αύριο;... Κανείς δεν ξέρει. Κι είναι λυπηρό το πως τα φέρνουν καμιά φορά τα γεγονότα. Κάποτε όλοι μιλούσαν γι’αυτήν και τώρα την έχουν τιμωρία στο τοίχο, σαν παίδι στη πρώτη δημοτικού. Και έπρεπε να ντρέπονται γιατί Ελλάδα σημαίνει αρχή. Ελλάδα σημαίνει βάσεις, αξίες και όσο κι αν προσπαθούν μερικοί να ρίξουν λάσπη και να το κατακρίνουν – Ελλάδα φίλε μου, σημαίνει Δημοκρατία. Κι αυτό, να με συγχωρείτε αλλά δεν θα αλλάξει ποτέ. Και είμαι περήφανη Ελληνίδα , μα είμαι κι άλλο τόσο απογοητεύμενη. Διαβάζω τόσα πολλά καθημερινά, κι ενώ θέλω πολύ να ταξιδέψω και να περπατήσω στα ελληνικά δρομάκια, το μετανιώνω στη στιγμή, γιατί αυτή η χώρα του 2012 δεν θυμίζει Ελλάδα, ούτε το γαλανό χρώμα του ουρανού και της θάλασσας. της γαλήνης και της ηρεμίας. Μόνο μαύρο, για μια χώρα που πέθανε και κόκκινο γι’αυτήν που καίγεται.
Πως θα αντιδρούσε άραγε σε όλα αυτά, αν ζούσε ο Ελύτης; Θα τραγουδούσε ακόμη ο Παπάζογλου το ‘αχ Ελλάδα, σ’αγαπώ’; Πως τα ‘χουν ρημάξει όλα ρε γαμώτο; Το Όχι σε όλα δεν ακούστηκε δυνατά, βρόντηξαν μονάχα τα Ναι και πονούσαν βαθιά τον απλό Έλληνα πολίτη
Αν τελικά όμως επισκεφτώ σύντομα την Αθήνα, θα πάω να ανάψω ένα κερί μπροστά στο τσολιά στην πλατεία Συνταγματός. Γιατί όταν κάηκε το Αττικόν κάποιοι πόνεσαν τόσο πολύ για την πολιτστική κληρονομιά που την επόμενη μέρα μαζεύτηκαν με κεριά έξω απ’το κτίριο - για να το κλάψουν. Εγώ πάλι προτιμώ να αποφέρω φόρο τιμής στον τσολιά, γιατί χεσμένα τα’χω τα κτίρια και την κληρονομιά σας. Χάνεται ο Έλληνας, η ιδέα, ο άνθρωπος. Τα κτίρια μπορούν να φτιαχτούν ξάνα και ο κινηματογράφος να γεμίσει και πάλι με ανθρώπους. Την περηφάνια και την αξιοπρέπεια του Έλληνα κανείς δεν μπορεί να την φτιάξει” τόσο εύκολα και σύντομα. Ο εξευτελισμός στο μεγαλείο της και ‘μεις κλαίμε τα ντουβάρια.. Μιλάμε για τον Γαβαλά και το πως χάθηκε το lifestyle επειδή χρεωκόπησε ο Κωστόπουλος.  Το lifestyle λένε, μπορεί να σε κάνει από μηδενικό - νούμερο! Τελικά αλάνι μου, μπορεί να σε κάνει και το αντίθετο. Και το ότι ξαφνικά μερικοί από νούμερα έγιναν μηδενικά μας νοιάζει πιο πολύ απ’το ότι ο Έλληνας, στην Αθήνα, την πρωτεύουσα του βασιλιά Όθωνα, που στέκει ακόμη ο Παρθενώνας (αν δεν τον κλέψουν κι αυτόν), δεν έχει να φάει και ζει με σύσσιτιο. Εδώ έχουμε φτάσει κι έμεις ακόμη ονειρευόμαστε πως τα πράγματα θα αλλάξουν. Προσπάθησαν πάρα πολλές φορές να εξαλείψουν τον ελληνισμό με πολέμους αλλά τελικά τα χρέη και τα γαμημένα τα μνημόνια μας ξέπουλησαν στο γιουσουρούμ. Το ‘χει πει άλλωστε κι ο Άσιμος.... αλλά σε προκαλώ να μου πεις ποιος τον άκουγε;

Αυτή είναι η γνώμη μου κι ελπίζω να γίνει σεβαστή, όπως γίνεται κι όλων αυτών των ηλιθίων τον τελευταίο καιρό. Γιατί τελικά, η βλακεία κι η ηλιθιότητα δεν έχουν όρια... κι αν έχουν μερικοί τα έχουν ξεπεράσει προ πολλού. 

Sunday 1 January 2012



Καλή χρονιά, κόσμε...