“Αυτός ο τύπος με την φυσαρμόνικα στη γωνιά του δρόμου είχε πιάσει δουλειά από νωρίς. Φορούσε μια τρύπια καφετί ρεπούμπλικα, ένα φουλάρι γυαλιστερό και κάτι κόκκινα σπορτέξ χωρίς κορδόνια.

Μια γλυκιά, τσακισμένη μελωδία, αφιερωμένη εξαιρετικά σ’αυτούς που χάθηκαν στους δρόμους της ζωής. Ίσως, γιατί νόμισαν πως η περιπλάνηση έκρυβε την απάντηση που γύρευαν. Ίσως, γιατί δεν γούσταραν καμιά απάντηση. Ίσως, γιατί δεν είδαν πουθενά κάποιο σήμα, για να οδηγηθούν. Κάποιο στέγαστρο, να κρύψουν, έστω και προσωρινα, τα όνειρα τους.

‘Ισως, γιατί ... αγάπησαν πολύ.”

Αλκυόνη Παπαδάκη

«Τι σου είναι η αγάπη τελικά»