Μόνο μια λάμψη ο
άνθρωπος κι αν είδες, είδες.
Τον τελευταίο
χρόνο -κάθε μήνα- η διαθέσιμη νεράιδα παραδίδει άρθρα που μιλούν για πόνο,
έρωτα κι αγάπες. Το πως είναι να σου λείπουν άνθρωποι και το πως είναι όταν
τους διώχνεις εσύ ο ίδιος – το ¨ξεσκαρτάρισμα¨ που λέμε. Το πως η απουσία
γίνεται φίλη σου, κι η μοναξιά γειτόνισσα που μένει δυο σκέψεις πιο κάτω.
Και ποια είμαι
εγώ; Ένα παιδί είμαι που μετράει
ακόμα τ’αστέρια και τις νύχτες δεν σταμάτα να ονειρεύεται.
Όπως και να ‘χει όμως, εγώ
τον έρωτα τον ένιωσα να με στέλνει δίπλα σ’αγγελάκια φτερωτά να πετάνε τριγύρω
κι άλλες φορές να μου τσακίζει αισθήματα και να μου διαλύει ζωές. Γι’αυτό δεν
τον πάω και πολύ, δεν είναι κι η καλύτερη παρέα... Απ’το μηδέν με ξεκινάει, στο
μηδέν με πετάει. Έτσι βγήκε το Κάθε Φορά Μηδέν. Άφου όπου κι αν πάμε, όσο κι αν
ταξιδέψει η καρδιά εκεί θα καταλήξει. Ο-λοκληρωμένη ή κομμάτια.
Μα όσο χαμηλά κι
αν έπεσα έβρισκα πάντα την δύναμη να ανεβαίνω και πάλι ψηλά. Πριν ένα χρόνο, το
πρώτο μου άρθρο σ’αυτή την εφημερίδα είχε τον τίτλο ενός βιβλίου που διάβασα -
¨Μου χρωστάς ένα θάνατο¨. Μετά από δώδεκα μήνες λέω πως Πατσίσαμε.
Λέω επίσης πως
έχω μάθει απ’τα λάθη μου, πως τελικά όσο κι αν θέλεις κάτι στη ζωή σου καλύτερα
να το αφήνεις πάντα να φεύγει στην πιο όμορφη του στιγμή. Δεν ξέρω αν το γυαλί
μπορεί να κολλήσει ξανά, ξέρω όμως πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει ποτέ. Οι καιροί
ναι, οι εποχές το ίδιο, οι ψυχές όμως θα έχουν πάντα τις ίδιες επιθυμίες. Κι αν
όλο αυτό σας ακούγεται πολύ σαχλό και μαλακίες μιας νεράιδας που όποτε τα
βρίσκει σκούρα πετάει λίγη χρυσόσκονη κι όλα καλά, θα σας θυμίσω πως οι εποχές
που ζούμε είν’ δύσκολες, πως έχουμε χάσει το μέτρο – το μέτρημα. Αλήθεια τι
ψάχνουμε κι υπάρχει ακόμη χρόνος για να το βρόυμε;
Έψαχνα πάντα την
ηρεμία, την γαλήνη. Πάντα το επόμενο λιμάνι που θα μου’δινε ζωή να πάω
παρακάτω, ανάσες να μετρώ, στιγμές να αφήνομαι. Ανθρώπους να στηρίζομαι, να
περπατώ μαζί τους στο σκοτάδι και να φαντάζομαι λιακάδες. Και ‘χουν περάσει
μονάχα χίλια χρόνια..
Γι’αυτό άλλωστε δεν
έχω τίποτα να ζηλέψω απ’το παρελθόν. Μάλλον αυτό ζηλεύει το σήμερα, αφού έχω καταφέρει
να βρω αυτά που χρόνια ζητούσα κι ας υπήρξαν φορές που ξοδεύτηκα σε λάθος
επιλογές/ανθρώπους. Έκανα τα
πάντα, ο κανόνας έλεγε αγάπη κι αφοσίωση. Και νίκησα. Ήταν όλα ένα αστείο
παιχνίδι. ‘Cap ou pas cap’. Ένα
παιχνίδι που ποτέ σου δεν πίστεψες, μα εγώ έχω φτάσει πια στο τέρμα.
I
can't go back to yesterday - because I was a different person then.
Lewis Carroll
