Λοιπόν
προλαβαίνω; Να μπω στο πνεύμα των Χριστουγέννων; Έχω ακόμα χρόνο να σκεφτώ τι
δώρα θα πάρω και σε ποιους; Ευχές να δώσω ή να τ’αφήσω για του χρόνου; Δεν ξέρω
αν φέτος γιορτάζω Χριστούγεννα, αν τα νιώθω όπως πέρσι. Τα περσινά είχαν μια
ζεστασιά, μια αγκαλιά, ένα τζάκι στο σκηνικό – να έχεις μια εικόνα. Φέτος ίσως
να ‘μεινε μόνο το τζάκι. Άρα τι τα θες; Πολύ φασαρία για το τίποτα τα φετινά.
Τώρα βέβαια θα
μου πεις φεύγει το ’11. Και θα σου πω, «άνεμο στη βράκα του τζι’ αέραν στα
πανιά του.» Μου είχε βγάλει την ψυχή. Και το εννοώ. Ενώ το 2012 έχει ένα σκοπό. Μας το είπε, ρε φίλε, την
καταστροφή του κόσμου. Ξέρεις τι να περιμένεις ενώ το ’11 ήταν πιο ύπουλο. Απ’το
πουθενά όλα, εκεί που δεν το περίμενες – χαμός.
Μια σχέση πάνω
που είχα πει πως ήμουνα κι εγώ ¨ανάξιος εραστής¨ σαν τον Καββαδία. Ένα πτυχίο
ενώ σε κάποια φάση είχα στ’αλήθεια πιστέψει πως δεν θα το πάρω ποτέ μου. Ένα
μεταπτυχιακό ενώ πάντα έλεγα πως εγώ δεν είμαι για τέτοια. Δυο φίλιες που μας τελείωσαν
επειδή τους έφαγαν τα χρόνια, γέρασαν και ξέχασαν τι σήμαινει φιλία. Κι όμως
βγήκα ζωντανή.. Είναι που κάθε μέρα ξυπνούσα κι έλεγα στον εαυτό μου ¨Μαλάκα
κράτα γερά, έρχεται μπόρα.¨
Και μας πήρε και
μας σήκωσε το βλέπεις κι εσύ, έτσι; Είναι που το μέλλον αυτού του τόπου είναι
στα χέρια μερικών [...] (τον χαρακτηρισμό τον αφήνω σε ‘σας) και τι
περιμένουμε; Αλλαγές ή καταστροφές; Μάλλον το δεύτερο, το’χουν πιο εύκολο. Το
δοκίμασαν και πέτυχε. Ξέρουν πια πως είναι το δυνατό τους σημείο και χτυπάνε αλύπητα.
Κρύψου μαλάκα, έρχεται μπόρα.
Τελικά δεν
μου’πες προλαβαίνω; Αλλά και να μην προλάβω, σιγά τι έγινε. Οι ευχές μου ας
πάνε στο διάολο. Το πρόβλημα, αλάνι μου, είναι πως πλέον τον άνθρωπο τον έχουν
θολώσει τόσο τα συμφερόντα που έχει· που έχει η ψυχή του πια μολυνθεί. Γι’αυτό
δεν τον συγκινούν οι ευχές. Πόσο μάλλον οι δικές μου.
Αλλά μια επιθυμία
μου θα την πω πριν κλείσω. Έτσι επειδή έμαθα να ονειρεύομαι σαν τον καραγκιόζη.
Όπως κάθε χρόνο τα παιδιά στέλνουν γράμμα στον παππού Αη Βασίλη και μετά βρίσκουν
το δώρο τους κάτω απ’το χριστουγεννιάτικο δέντρο, θέλω να βρει και ο πρώτος
πολίτης αυτού του τόπου, λίγη ανθρωπιά, γιατί την δικιά του μάλλον κάπου την
έχει χάσει.
Λοιπόν γιορτές.
Φορέστε τα καλά σας, σηκώστε τα ποτηρια σας ψηλά και ευχηθείτε.. Να υπάρχει
αγάπη μα πάνω απ’όλα εμείς οι άνθρωποι να μην ξεχνάμε τόσο εύκολα και γρήγορα
όλα όσα συνέβησαν πριν από λίγους μήνες, πως μια λέξη τράνταζε ολόκληρη την
πόλη. Αθάνατοι. Αυτούς να μην ξεχνάμε.
