Κάθε Φορά Μηδέν.

Μείναμε μόνοι σ’ αυτήν την πόλη. 

Αθήνα: Μελίνα, Αλίκη, Μαλβίνα.

- Εξάρχεια: ‘Οι Καταραμένοι ποιητές της πλατείας.’ Η Γώγου καθισμένη σ’ ένα μικρό καφενείο να γράφει ¨ξεφτίλα-μοναξιά-απελπισία. Κι ανάποδα. Εντάξει. Δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε. Μονάχα όταν βρέχει βυζαίνουμε κρυφά το δάχτυλό μας. Και καπνίζουμε.¨

Ένας πρίγκιπας με την κιθάρα του να τραγουδά ξανά  ‘Στην Κ.’, κι ο Άσιμος εκεί στην πλατεία να προφητεύει ¨..Το δίκιο μας εμπρός να βγάλουμε στους δρόμους, μπουρλότο και φωτιά σε κράτος κι αστυνόμους.

Τους είδες; - Τους θυμάσαι; Ήταν όλοι τους εκεί. Ο Θ. Ανεστόπουλος ντυμένος όπως πάντα στα μαύρα να διασταυρώνει το δρόμο, να μυρίζει ακόμη κάτι από ‘Διάφανα Κρίνα’ κι εγώ να κρατώ στα χέρια μου ένα βινύλιο με την υπογραφή του και τον τίτλο “Ως το τέλος”. – Κι αν δεν φτάσω;  Θα φτάσω μέχρι το Ζάππειο θα χαιρετήσω τον αγαπημένο μου, τον Καρυωτάκη, θα τον ακούσω να λέει “Μ’ είδαν προσπέρασαν όσοι αγαπάω, μόνος απόμεινα έρημος πάω.” - Κάτι θα ξέρει.

Αυτά θυμήθηκα περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας.

Μετά συνέχισα γι’ αλλού..

Montpellier Σεπτ. 2012

Βρέθηκα ξανά στο νότο με μια βαλίτσα στο χέρι. Αυτή τη φορά όχι για πολύ. Αυτή τη φορά έμεινα για λίγο, τόσο που πρόλαβα και περπάτησα σε αγαπημένα δρομάκια, κάθησα σε στέκια που με ταξίδεψαν χρόνια πίσω, θυμήθηκα πολλά νοστάλγησα άλλα τόσα... Κοίταξα γύρω μου, ένιωσα σαν κάτι να με ενοχλεί. Είδα τα νέα παιδιά, τους καινούριους φοιτητές αυτής της πόλης εκεί στην πλατεία να πίνουν, να τραγουδάνε, να γλεντάνε. Μεγάλωσα ψιθύρισα και προχώρησα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται με ή χωρίς εμάς. Τα φοιτητικά χρόνια, φυσικά δεν κρατάνε για πάντα, μα εγώ ξέρω ακόμη να ‘ταξιδεύω το εγώ μου’, να το φτάνω στην αρχή, εκεί στο σταθμό του τρένου, στο πρώτο βράδυ, στην πρώτη βαθιά αναπνοή. Τώρα όμως ξέρω πως θα κοιμηθώ στις 2, πως τη Δευτέρα έχω δουλειά, πως το Montpellier πια, θα’ναι για ‘μενα μια γλυκιά ανάμνηση που θα με ζεσταίνει πάντα με τις εικόνες του. Γιατί ό,τι ζήσαμε τότε, θα το κουβαλάμε μέσα μας για μια ζωή. Αυτή είναι εξάλλου κι η ιστορία μας.

Εις το επανιδείν όμορφη πόλη.

Ps. ..κι όλο φεύγω μακριά μα πάλι πίσω πάω, όμορφη διαδρομή πστά που την κρατάω.

Τώρα όμως πρέπει να γυρίσω σπίτι. Τώρα το ταξίδι τελειώνει.  Έχω να χτίσω ένα αύριο. Αφού πλέον  ‘έχω ειρήνη με το παρελθόν.’

Au revoir.

άκου λίγο..

..πικρά καλοκαίρια, έμαθα κοντά σου να περνώ.

Έχε γεια

μην κλαις.. το μαράζι, μάθε φυλαχτό να μην κρεμάς.

Να λες "Δεν πειράζει, θα'ρθει η άσπρη μέρα και για μας".