Ζωή σαν τη δικιά μου.
Ξεκίνησα να γράφω κάτι, μετά τ’ άφησα, έγραψα κάτι άλλο δεν μ’ άρεσε και το ‘σκισα. Μέσα μου είν’ όλα τόσο μπερδεμένα που δεν ξέρω από τι να πιαστώ και που να το φτάσω.
Σχέσεις, έρωτες, φιλίες – κενό.
Δεν έχω νιώσει ακόμη την άνοιξη, την χαρά των χρωμάτων. Των δικών σου αν θες χρωμάτων. Βλέπω κάθε πρωί έναν μουντό ουρανό και τον τρέμω. Ξέρω πως πάλι θα βρέξει και θα’ χω πάλι ξεχάσει την ομπρέλλα μου στο σπίτι. Θα γίνω μούσκεμα, θα περπατώ πέρα δώθε και θα απολάμβανω αγαπημένα τραγούδια.
Απώλεια. Ναι, την έχω κάνει συνήθεια μου. Έτσι έμαθα ό,τι δίνω, σε μια στιγμή να το χάνω. Να γίνεται ξένο. Να το βλέπω να άλλαζει, να μην μου πάει πια. Να μην το θέλω άλλο. Μα πάντα νοσταλγείς, εκείνα τα ανέμελα καλοκαίρια. Εκείνα που φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά. Κι αυτό το καλοκαίρι θέλω να ‘ναι το δικό μας.
Χθες με ρώτησες, αν κάνω όνειρα για μας. Τα όνειρα, είν’ ελπίδες. Τις πιο πολλές φορές βέβαια, δεν πραγματοποιούνται κι έτσι μένουν πάντα ανεκπλήρωτα. Μ’ ένα παράπονο, με μια θλίψη. Κι αν η θλίψη αλλάζει πρόσωπα πότε δεν θα το μάθουμε. Μα πάντα θα βρίσκω στα μάτια σου, λόγο να σ’ αγαπώ, να σε πιστεύω.
Στη σιωπή σου θα μιλάω εγώ. Θα φωνάζω, θα γελώ. Γιατί αν δεν πω λέξη ίσως και να σε χάσω. Όπως έχω χάσει άλλους τόσους, που δεν προσπάθησα αρκετά να τους κρατήσω. Μάλλον θα είχα λόγο. Χρειάζονται κι οι περαστικοί. Όλοι περαστικοί είμαστε. Μένουμε για όσο έχουμε κάτι στ’ αλήθεια να κερδίσουμε. Μετά ξενιτευόμαστε για να ‘χει κάτι κι ο Σαββόπουλος να τραγουδά στη ¨Δημοσθένους Λέξις¨.
Να θυμάσαι όμως πως, απ’ τη ζωή μου πέρασαν κι άλλοι που άφησαν το δικό τους σημάδι. Αυτοί είναι οι πολύ προσωπικοί. Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν.
