Ποιά τάχα σκέψη ασχημάτιστη,
Ποια μακρινή μου θύμηση,
Του υποσυνειδήτου μου ποια δράση
Οι πύργοι τούτοι νά μηνανε ;
Τίποτε σοβαρό δέν θά ‘ναι.
Μπορεί απλώς να ‘χω μετανοήσει
που όντας για λίγο στο Παρίσι
μικρούς πυργίσκους το γεμίζω –
τον Πύργο του Άιφελ ν’ ανέβω δεν κατάφερα.
Ήταν για μένα σπάνια ευκαιρία
από του πύργου αυτού τα ύψη
σαν τόσους άλλους να ‘χω σκύψει
και από εκεί τον κόσμο ν’ αγναντεύω...
Μα ίσως πάλι να έπραξα σωστά,
Ίσως σοφά να παρενέβη η τύχη,
Αφού σε λίγο θα έπρεπε ξανά
στα χαμηλά μου να κατέβω.
Μάλλον αυτή θά ‘ναι η λύση
των πύργων που έχω ζωγραφίσει.
