Αν του μιλούσες ίσως; - Μα κανέναν δεν ακούει.
Έχει για τα καλά πειστεί πως όλα γύρω του, έχουν πια αλλάξει. Εμείς, λέει, έχουμε αλλάξει. Οι εποχές στα σίγουρα έχουν αλλάξει (με τέτοιο καιρό), κι αφού τίποτα πια δεν είναι το ίδιο, δεν ξέρω που στο διάολο πάμε και τι ψάχνουμε.
Αν ψάχνουμε.
Ναι, πάντα θα είμαστε ονειροπόλοι. Αυτό ποτέ δεν θα το χάσουμε. Δεν έχουμε μάθει χωρίς τ’ όνειρο. Αν μας το πάρουν κι αυτό, τότε δεν θα ‘μαστε πια Εμείς, καταλαβαίνεις;
Στο όνειρο ζήσαμε, μεγαλώσαμε, αγαπήσαμε. Φορές πεθάναμε κιόλας. Μας κατέστρεψε, σου λέω. Φίλοι που δεν υπάρχουν. Λόγια, εικόνες, πολλές εικόνες. Κι αυτό ήταν κακό. Τόσο που δεν πρόλαβα να γνωρίσω τον κόσμο. Τον δικό σας κόσμο. Τον ξένο, τον ψεύτη, τον ύποπτο. Αυτόν που σε σκοτώνει και μετά σου ζητάει συγνώμη, φεύγοντας.
Κι εσύ που χάθηκες κι εγώ που τρόπο δεν έχω να σε βρω. Και τα βράδια, που νιώθω απροστάτευτη και μια ερημιά. Ξενιτιά. Τους φίλους σου να μην ξεχνάς. Κρύψ’ τους καλά στη τσέπη σου, κάπου να τους βλέπεις. Να τους θυμάσαι..
Δεν έχουν φύγει ακόμη.
Ποτέ μακριά, απ' αυτό το λιμάνι..
