Κάθε Φορά Μηδέν.

Τώρα... Καλοκαίρι!

Το καλοκαίρι άθελα του πάντα, συνοδεύεται με στίχους – ατάκες που ξυπνώντας το πρωί κι έχοντας την ανάγκη να νιώσεις πως είσαι ήδη αλλού σε μια plage ασπούμε, χαλαρά με μια μπύρα στο χέρι, σιγοτραγουδάς κομμάτια του τύπου  “το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά.. εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ”, “καλοκαιρινές διακοπές για πάντα”, το “απόψε λέω να μην κοιμηθούμε” όταν ακόμη ο Θαλασσινός ήταν παιδί και πάει λέγοντας.

Σε μια διαδρομή καθόλου άγνωστη για μας, θα σε βρίσκω και πάλι να μου χαμογελάς, αναπολώντας τα περασμένα. Εκείνες τις όμορφες διακοπές όταν ήμασταν ακόμα παιδιά. Θυμάσαι;

Ένας προφήτης, μια αποβάθρα, ένα κύμα κι η θάλασσα που κάποτε ναυάγησα ψάχνοντας να σε βρω και να σε σκοτώσω μου ‘μαθαν πως το καλοκαίρι δεν ξέρει να βάζει όρια. Ζεις μονάχα για μια στιγμή και την απολαμβάνεις με πάθος, με ένταση, ζαλισμένος και χαμένος. Ίσως κάποια μέρα να ξυπνήσεις και να νιώσεις πως δεν ανήκεις εδώ, πως κάηκαν όλα τα καράβια και πως ο Καββαδίας έπαψε πια να περιγράφει τις εμπειρίες της ζωής του.

Μακριά λοιπόν να ταξιδεύουμε, όσο είν’ ακόμη καιρός..

Τα ζεστά τα βράδυα να σε βρίσκω πάντα εκεί να με περιμένεις, με μαγιό ή και χωρίς - ό,τι σου κάνει κέφι, μην σκας και με τα δυο βολεύομαι -  να με μεθάς μ’έρωτα και τ’άρωμα σου. Τ’ άλλα θα τα φέρει ο χρόνος κι είναι μάταιο και ανώφελο να προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε το άγνωστο.

Δεν πρέπει να ξέρεις. Το καλοκαίρι, μυρίζει πάντα περιπέτεια. Το αντίσκηνο σου, μην ξεχάσεις. Και εσύ την κιθάρα σου. Εγώ θα φέρω εμένα, αφού μετά από καιρό νιώθω πως με ξαναβρήκα κι αυτή τη φορά λέω να με κρατήσω - κι εσένα μαζί.

Δυνάμωσε την ένταση.. Vamos Αλάνια!!

Θάνος Ανεστόπουλος Νερωμένο κρασί

Sous Le Ciel De Paris

Κάπως έτσι ξεκινήσε ένα όμορφο ταξίδι..

Δυο ψυχές, στο αγαπημένο μου Παρίσι

Περπατώντας στους δρόμους της πόλης

..πλάι στο ποταμό Seine

Notre Dame de Paris

Notre Dame de Paris

Notre Dame de Paris

Arc de Triomphe

Musée du Louvre

Musée du Louvre

Βράδυ στο Montparnasse

Montparnasse

Στα δρομάκια της Montmartre.

Εκεί όπου σύχναζε η Edith Piaf.

..και έζησε ο Pablo Picasso.

(πέρασε για λίγο κι η Τερέζα)

Σ'αγαπώ μ'ακούς;..

La Basilique du Sacré-Coeur

καφέ στα γρήγορα στο Starbucks

Περιμένοντας στην ουρά σχεδόν δύο ώρες

μα η θέα ήταν ονειροπόλα

και μαγευτική.

La Défense

Le Panthéon

La Tour Eiffel

το τελευταίο μας βράδυ.

Θέλω ακόμα μια βόλτα, ακούς;

Caffé Vito - Le Marais

Θα σε περιμένω να 'ρθεις ξανά..

Sous le ciel de Paris

Marchent les amoureux..

Κάθε Φορά Μηδέν.

Άτιτλο

Για μια στιγμή νόμισα πως σε είδα να γελάς. Πως σε είδα ξανά να ονειρεύεσαι..  Μέσα στη ζάλη μου κι ίσως απ’ την ανάγκη μου να ‘ναι όλα όπως παλιά, βλέπεις φτιάχνω φιγούρες με σένα για να κάνουν αυτά που εσύ δεν μπορείς, δεν τολμάς. Δεν θες πια. Γιατί δεν θες; Που πήγε η δύναμη σου; Ο εγωισμός και το πείσμα σου, να πας κόντρα σ’ αυτό που χρόνια σε πεθαίνει, σου τρώει την ψυχή; Μα είσαι ακόμη ζωντανός. Σ’ακούω ακόμη. Μα δεν σε βλέπω να έρχεσαι.. Τα βήματα σου πια δεν ακούω. Δεν ξέρω γιατί, μα λυπάμαι. Όχι εσένα. Εσένα ποτέ. Λυπάμαι που νέα σου δεν έχω, κι όταν έχω μιλούν για μελαγχολία κι απραξία. Αδράνεια. Θαύματα δεν γίνονται, φίλε μου και το ξέρεις καλά. Στο ‘χει μάθει καλά η ζωή. Εσύ είσ’ αυτός που πολεμάς, εσύ είσ’ αυτός που στο τέλος θα κερδίσεις. Πάντα με τρόπο γενναίο, επιβλητικό, με ύφος θυμωμένο - παλεύεις να νικήσεις ό,τι οι άλλοι θεωρούν εύκολο και δεδομένο.

Η θλίψη γεμίζει το σπίτι σου, ζεις σ’ ένα σώμα που μοιάζει για ‘σενα πια ξένο. Δεν σε υπακούει λες. Και βυθίζεσαι σε ένα δρόμο σκοτεινό, κατηφορικό που βγάζει μόνο σ’ ένα αδιέξοδο, στης ζωής σου τον γκρεμό. Η πτώση δεν έχει τελειωμό κι η απόγνωση δεν είναι δικαιολογία. Έσυ δεν είσαι δειλός. Κάθε άλλο.

Δεν ξέρω τι είν’ αυτό που σου χρειάζεται για να αρχίσεις ξανά να προσπαθείς. Ένα βήμα όμως την φορά. Παλεύεις με κτήνη κι οι πληγές σου που πάντα θα ‘ναι ανοιχτές, πονάνε ακόμη. Μα για όσο υπάρχει ζωή, θα υπάρχει και θέληση. Γι’ αυτό μην τα παρατάς. Ποτέ σου. Βρες κουράγιο, βρες λόγο, αφορμή και τρέξε μακριά. Σκότωσε τους φόβους σου και “μάθε να περπατάς ξανά”..

Όταν η ζωή σου όλη αλλάζει μέσα σε μια στιγμή. Όταν χάνεις αυτά που μέχρι χθες νόμιζες δεδομένα, τότε βλέπεις το αύριο σαν μια γλυκιά ελπίδα.

Αυτή τη φορά λοιπόν, η νεράιδα μου παίρνει αν θέλετε, ένα ύφος πιο ανθρώπινο. Ξεχνά για λίγο τους πάντα μισούς έρωτες της και με λέξεις απλές, ίσως βαλμένες σε λάθος σειρά, μιλάει σε εκείνα τα παιδιά που την ζωή την αντιλαμβάνονται διαφορετικά. Σαν δώρο, σαν μάχη, σαν νίκη.

“Χωρίς να το μάθει ποτέ, εδάκρυσε, ίσως γιατί έπρεπε να δακρύσει, ίσως γιατί οι συφορές έρχονται.” Κ.Γ.Κ.