Το καλοκαίρι άθελα του πάντα, συνοδεύεται με στίχους – ατάκες που ξυπνώντας το πρωί κι έχοντας την ανάγκη να νιώσεις πως είσαι ήδη αλλού σε μια plage ασπούμε, χαλαρά με μια μπύρα στο χέρι, σιγοτραγουδάς κομμάτια του τύπου “το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά.. εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ”, “καλοκαιρινές διακοπές για πάντα”, το “απόψε λέω να μην κοιμηθούμε” όταν ακόμη ο Θαλασσινός ήταν παιδί και πάει λέγοντας.
Σε μια διαδρομή καθόλου άγνωστη για μας, θα σε βρίσκω και πάλι να μου χαμογελάς, αναπολώντας τα περασμένα. Εκείνες τις όμορφες διακοπές όταν ήμασταν ακόμα παιδιά. Θυμάσαι;
Ένας προφήτης, μια αποβάθρα, ένα κύμα κι η θάλασσα που κάποτε ναυάγησα ψάχνοντας να σε βρω και να σε σκοτώσω μου ‘μαθαν πως το καλοκαίρι δεν ξέρει να βάζει όρια. Ζεις μονάχα για μια στιγμή και την απολαμβάνεις με πάθος, με ένταση, ζαλισμένος και χαμένος. Ίσως κάποια μέρα να ξυπνήσεις και να νιώσεις πως δεν ανήκεις εδώ, πως κάηκαν όλα τα καράβια και πως ο Καββαδίας έπαψε πια να περιγράφει τις εμπειρίες της ζωής του.
Μακριά λοιπόν να ταξιδεύουμε, όσο είν’ ακόμη καιρός..
Τα ζεστά τα βράδυα να σε βρίσκω πάντα εκεί να με περιμένεις, με μαγιό ή και χωρίς - ό,τι σου κάνει κέφι, μην σκας και με τα δυο βολεύομαι - να με μεθάς μ’έρωτα και τ’άρωμα σου. Τ’ άλλα θα τα φέρει ο χρόνος κι είναι μάταιο και ανώφελο να προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε το άγνωστο.
Δεν πρέπει να ξέρεις. Το καλοκαίρι, μυρίζει πάντα περιπέτεια. Το αντίσκηνο σου, μην ξεχάσεις. Και εσύ την κιθάρα σου. Εγώ θα φέρω εμένα, αφού μετά από καιρό νιώθω πως με ξαναβρήκα κι αυτή τη φορά λέω να με κρατήσω - κι εσένα μαζί.
Δυνάμωσε την ένταση.. Vamos Αλάνια!!
