Όλα περνούν τελικά. Χρειάζεται λίγος χρόνος μονάχα, για να σηκώσεις ξανά το κεφάλι. Μα έρχεται η στιγμή που βλέπεις πια καθαρά. Εκεί στα χαμηλά που είσαι, στο πάτο που δυό κουβέντες ήταν αρκετές για να σε ρίξουν, μπορείς πια να δεις πως δεν άξιζε τόσο ή όσο εσύ θα ‘θελες.
Κι έτσι προχωράς. Αν θες, κράτα κάτι μαζί σου για να θυμάσαι. Αλλά κάτι καλύτερο σου ξημερώνει. Κάποιος άνθρωπος μόνος σαν εσένα ονειρεύεται την μέρα, που θα σε κοιτάξει, θα σου πει λόγια απλά,
"είμαι εδώ, κράτησε με, βλέπεις είν’ αληθινό. Άσε με τώρα να μείνω για πάντα."
Έτσι λοιπόν ερωτεύομαι. Έτσι απόψε σε χρειάζομαι. Εσύ που ‘ριξες με βία, τα χρώματα όλου του κόσμου, στο μαύρο μουντό μου πίνακα και του ‘δωσες φως. Εσύ που κάνεις εικόνες όσα με λόγια δεν μπορώ να πω, αφού δεν βρίσκω τις λέξεις. Εσύ που άπλωσες το χέρι σου, όταν δεν είχα από που να πιαστώ.
Ζηλιάρης είν’ ο χρόνος και μας καθυστερεί. Μα αν έμαθα κάτι σ’ αυτή τη ζωή, είναι να περιμένω, να έχω πίστη, να επιμένω, να διεκδικώ. Δεν με φοβίζει που είσαι για λίγο μακριά μου, μου φτάνει που ξέρω πως το ταξίδι μας στην ευτυχία σ’ έχει συνεπιβάτη. Δώσ’ μου τα χρώματα σου κι άσε με να παίξω με τις αποχρώσεις. Θα δεις όλα θα λάμψουν ξανά, φτάνει να πιστέψεις..
