τα δικά σου φιλιά τα χαμένα νοσταλγώ και δεν έχω πια εγώ.

Η «παγκόσμια» Κική Δημουλά καταχειροκροτήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής

ΤΟ ΒΗΜΑ - Η «παγκόσμια» Κική Δημουλά καταχειροκροτήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής - πολιτισμός

To xeirokrotima giati tis aksizei.

Μεταξύ μας III

″Αν δεν μιλούσες έτσι για μένα θα νόμιζα πως μ’αγαπάς. Αλλά ευτυχώς εκεί που πάω να πω ‘ναι, μ’αγαπάει’, πως μαζί μου περνάς καλά, πως βλέπεις πόσα πράγματα σου δίνω, θέλω και τα δίνω, πως βλέπεις αυτό που είμαι κι αυτό θες... ακριβώς σε εκείνο το σημείο μου λες κάτι, τις περισσότερες φορές απ’αυτά που μου τσακίζουν τα κόκκαλα και με ‘διαλύεις’. Γιατι αυτό πρέπει να κάνεις. Αυτό σου λέει η καρδιά σου να κάνεις για τον άνθρωπο που ζει μαζί σου τόσο καιρό. Είναι μάλλον επειδή θες να ζεις πιο χαλαρά κι αφού δεν μπορείς να απομακρύνεις κάτι, είπες να το σακατέψεις.

Λοιπόν τι άλλα απ’αυτά τα όμορφα έχουμε να πούμε; ...... ″

Να σε νοιάζει.

Μη τα παρατάς, δάκρυ στάζει ό,τι προσπερνάς..

ορίστε..

Unchained Melody

To 'Cap'.

      To 'like' gia simera.

Μισό και Μισό.

..Η αγκαλιά σου τα πιο ελεύθερα δεσμά κι εδώ θα μείνω.


Είμαι εσύ και εσύ εγώ, το μισό της αγάπης και το άλλο μισό

Είμαι εσύ και εσύ εγώ, 50 - 50 και μαζί 100

Βρες μου στο μαύρο κάθε χρώμα
και στο σκοτάδι γίνε σώμα
δωσ' μου το χάδι το χαμένο
κι ας είναι απαγορευμένο
Όλα τα «ΝΑΙ» θέλω του κόσμου

"Save your breath and save your tears.."

δες λίγο..

Η εικόνα που άλλαξε τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το AIDS 

Η ιστορία μιας φωτογραφίας που συγκλόνισε τον κόσμο. 

http://www.lifo.gr/team/u12321/35323

Συνέχεια στα όρια

..τα 'παμε και χθες, δεν ενώνονται εύκολα οι ζωές. 
..κάποιος κάνει πάντα την αρχή.
..μπορείς να φύγεις πρώτα εσύ, μετά σ'ακολουθώ.
..να'ναι μια φορά κανονικό.

na gelasoume j lio.. 

Μεταξύ μας II

06-01-13 Κυριακή

Άλλη μια φορά δίπλα σ’ένα παράθυρο να κοιτάζω τη βροχή και να προσπαθώ να βάλω τα πράγματα σε τάξη. Σκέψεις. Λέξεις. Ματιές. Χάδια. – τα χάδια κι αν πονάνε πια. Όταν το κορμί τα θέλει και το μυαλό τα διώχνει ξανά και ξανά.- ναι, είναι βάσανο.

Λυσσασμένα ακούγονται τα ‘σε θέλω’ κι ένα βλέμμα να σε κοιτάζει κενό. Ξέρεις δεν είναι πως δεν θέλω, είναι που δεν μπορώ.  Δεν μπορώ να ζω στις ανασφάλειες. Δεν με νοιάζει ο φόβος, το σκοτάδι, το να μην μαθευτεί. Με νοιάζουν αυτές οι γαμημένες οι ανασφάλειες που σου τρώνε λίγο – λίγο το μέσα σου.

Άλλη μια φορά δίπλα σ’ένα παράθυρο μ’έναν απαίσιο καιρό, η βροχή βοηθά πάντα στη μελαγχολία και στην κατάθλιψη και δεν την έχω ανάγκη. Όχι τώρα.

Ένας νέος χρόνος που ξεκίνησε απαίσια, εσύ που δεν αφοσιώνεσαι, θηρίο που δεν δαμάζεται – κι έχω κουραστεί, κι εγώ να προσπαθώ να φύγω πριν με πνίξουν πιο πολύ οι ανασφάλειες κι η αβεβαιότητα.

Κι όλο συζητάμε, κι όλο δεν βγαίνει πουθενά. Ένιωσα τα χείλη σου, μετά κατάλαβα πόσο μου είχαν λείψει. Κι όμως κενό. Δεν έδωσα πίσω τίποτα. Μην μου το πάρεις κι αυτό και ψάχνω μετά άλλο ένα κομμάτι του εαυτού μου.

Ακόμα κι η σιωπή ησύχασε. Δεν μιλάει πια. Οι ματιές προσπαθούν να πιαστούν από κάπου, να κρατηθούν. Να πουν πως αξίζει. Μα οι ανασφάλειες,  ξέρεις, δεν φεύγουν. Εκεί ριζωμένες, σαν αγκάθια - και πονάνε διάολε.

Παίρνω απόσταση. Κάνω πίσω. Όταν κάνεις βήματα πίσω σημαίνει πως απομακρύνεσαι κι όταν απομακρύνεσαι, χάνεις. Και τι είναι καλύτερο;  Να χάνεις ή να χάνεσαι; Πότε καθαρίζει το μυαλό; Πότε σταματάει η βροχή; Θέλω ξεγνοιασιά ξανά. 

Τον χειμώνα δεν τον αντέχω – μου γαμάει τους έρωτες.

με κάρβουνο ζωγραφίζει ο Θ. Ανεστόπουλος.

Μεταξύ μας.

08-01-13 Τρίτη

Σ’αγαπώ για όλες εκείνες τις φορές που δεν σου το είπα. Σε χαζεύω στις φωτογραφίες και σαν παιδί χαμογελώ ανυπομονώντας να ‘ρθει το βράδυ για να βρεθώ κοντά σου. Θέλω να είμαι κόντα σου. Θέλω να ακούω τον παλμό σου κρατώντας σε αγκαλιά. Πια τα δύσκολα έχουν περάσει. Αν μας περιμένουν τα χειρότερα δεν το ξέρω, μα προσπαθώ να μην τρομάζω τον εαυτό μου.

Σ’αγαπώ για όλα εκείνα τα φιλιά που δεν έσκυψα να σου δώσω. Για όλες εκείνες τις φορές που δεν ανταπέδωσα το χάδι. Σ’αγαπώ και μου λείπεις ήδη. – Μόνο που αυτή τη φορά δεν ξέρω τι να πω για να αλλάξουν όλα. Μόνο που αυτή τη φορά έχω πραγματικά κουραστεί. Καθισμένη σ’ένα παγκάκι σε περίμενα εκεί στο κρύο, περίμενα απο ‘σένα να αλλάξεις τα πράγματα, να τους δώσεις ξανά πνοή, να με πάρεις απ’το χέρι να αρχίσει ξανά ο χορός. Περίμενα να δω, να δω εσένα.

Σ’αγαπώ κι ας μην έφτασες ποτέ σε ‘μένα όπως σε ήθελα. Όπως σε περίμενα. Τα χαμόγελα να θυμάσαι μόνο. Τις στιγμές. Τις εικόνες.

Σιωπηλά πάντα θα μου λείπεις, 

                     θα σε σκέφτομαι. 

                              Θα σε νοιάζομαι,

                             θα Σ’αγαπώ..  Το Ακριβό. __

Εντυπωσιακές σουρεαλιστικές φωτογραφίες από τον Joel Robinson 

Στον κόσμο που τα βιβλία δεν είναι απλά για ανάγνωση αλλά και μέρη για να ζεις. 

http://www.lifo.gr/team/omorfia/35215

π.χ:

Να χάνομαι στην αγκαλιά σου

- θέλω να είσαι το σημείο αναφοράς.
- θα είμαι ..μια αγκαλιά να με φοράς.

χαμόγελο ... κι ένα φτηνό τσιγάρο.

Ταξίδι στη βροχή

..μάνα που αγκαλιάζει ό,τι όμορφο ξεχνώ.